Noite fría, pero seca. Non como o ano anterior ou hai dous que se puxera perdido cos seus amigos por causa dunhas fortes chuvias habituais por esas latitudes. Agora era a ocasión perfecta para saír e bailar as cincocentas cancións que repetirían na televisión e, de paso, coñecer algunha rapaza, que se xa se preparan normalmente, hoxe aínda máis. Dende que deixara a Paula, convertérase nun depredador de primeira. Porén, nunca quixera romper con ela totalmente. De vez en cando unha chamadiña e a durmir xuntiños. Fácil e rápido. Por iso lle daba un toque agora, para ver se podían quedar máis tarde. Unha vez, dúas, tres... mais o móbil só daba rede colapsada. "Boh, merda! De todas formas ela tamén sairá ata as mil".
Abría a porta e daba uns pasiños polo exterior. Ningún ruído, só as voces que saían do aparato radiofónico da súa saliña. Acendeu un cigarro e fumou devagar, tentando non lembrar o que estaba a perder. Mais era imposible. Só pensaba no fácil que é pillar cacho en noites como esta. O alcol facía milagres e calquera ano sería canonizado nunha festa destas. Con catro tías diferentes o ano pasado. "Ostia, por que a min?".
Acabou o cigarro e volveu entrar. Mirou a hora e comezou a facer montonciños de moedas con 35 céntimos que encheron a mesa. Logo comezou a observar os botóns dun equipo de control remoto e pulsou repetidamente o verde de subir e o vermello de baixar, tan mecanicamente que tiña a mente completamente en branco. Ata que a radio o alertou. Chegaba a hora. Entón abriu velozmente a bolsa que lle enviara a súa nai con comida e sacou as uvas. Enguliunas unha a unha. Despois iniciaron os fogos. "Pedazo cabróns. E agora chega o peor".
Foi outra vez para fóra, fumar outro cigarro, mais esta vez non puido acabalo. Tirouno pola metade porque un coche se aproximaba. Voltou novamente á saliña, quitou a súa chaqueta e quedou co xersei do uniforme.
- Ola, boas noites.
- Ola. Canto é?
- 1.65.
- Carallo, volveu subir.
- Hoxe soben moitas cousas, xa sabe.
- Pensaba que tiña xusto, pero non. Toma dous euros.
- Graciñas -colleu o diñeiro e agarrou un dos montóns de moedas-. Aquí ten o troco.
- Moitas grazas. Pois nada, meu, feliz ano.
- Igualmente, señor. Boa viaxe.
*
sábado, 30 de octubre de 2010
lunes, 25 de octubre de 2010
Mochila de fin de semana
Era aquel camiñante sen rumbo fixo. Ese fora o estilo de vida que elixira. O futuro, incerto; o pasado, unha aprendizaxe; o presente, unha experiencia. Deixara aparcados os medos iniciais, medos que, por outra parte, non eran del, senón daqueles que quería. Pero tiña que decidir, unha soa vida é moi pouco para compartir con todos. Por iso estaba alí, rodeado doutros como el. As súas estadías sempre eran de prazo curto. Breves, mais intensas. Quizais por esta causa a súa mochila era un compendio de recordos. Bos recordos, como sempre o deberían ser. Esa mochila acompañábao a cada parte e case sempre medraba, aínda que tiña un acceso restrito a só aqueles que deixasen un vestixio na súa alma. Malia que o home era pechado, abríase a todo o novo.
Os seus periplos por distintas cidades favorecía coñecementos que non se aprendían nos libros, aqueles que tamén sempre o acompañaban. Que bonitos aqueles versos: "É que como tu sabes / tu e eu não somos dois / e está tão bem assim / os anos parados". Unha boa lección de literatura nunca lle sabía mal, como tampouco lle sabían mal aquelas ceas nas que sentía que o menos importante era a comida. Casualmente sempre eran doces para degustar e gardar na memoria.
El só soñaba con coñecer o descoñecido. Agora ben, soñaba esperto, xa que as noites só eran outra escusa para prolongar os días. E, en moitas ocasións baixo a lúa, o descoñecido acababa por ser o seu espello. Que bonito, pensaba, cando as persoas descubrimos que as diferenzas non nos teñen por que facer diferentes. Quizais fixese deporte desde pequeno por esta razón. Non chegou nunca a cumprir o seu soño de neno de xogar no Bernabéu, pero si gozou con amigos en xardíns desnivelados. Adoitaba pensar que estas eran cousas para aquela súa amiga antropóloga. Seguro que ela sacaba unha boa conclusión. Ou para aquela outra que escribía poesías, para quen a vida é como o mar. Quen sabe.
Polo pronto, el seguía o seu camiño devagar divagando. Chegaba a un novo lugar e abría o seu caderno. De que escribiría? Do máis profundo e do máis profundamente absurdo, como sempre. Bolígrafo en man, deixaba alí parte da súa vida como se dun protagonista de ficción se tratase. Era naqueles momentos nos que non precisaba de nada máis, pois a súa existencia cambiaba de realidade. Todos os que lle falaban fóra dese mundo no que estaba inmerso encontraban repetidos "si" por resposta. O seu obxectivo era crear unha vida bonita (acaso a súa non o era?). Talvez algunha estudiosa que frecuentase os mesmos bares nocturnos que el puidese desvelar o sentido dos seus textos. De aí que falase e falase. Co namorado e con aquel que pescou o máis bonito peixe (que historia tan soada), coa sabia e co banal (non máis de 45 segundos por cabeza, por favor), co que non paraba de falar e con aquela á que conseguía sacar os seus desexos máis ocultos. Todos entraron nel dalgunha forma. Irase cedo, ten data de caducidade, pois non lle gusta bicar máis bandeiras que aquelas que lle din algo. Porén, nalgún outro punto do mundo, e cunha botella de auga enchida con líquido negro ou cunha arma adornada cunha peza de limón, acordarase de todos aqueles que foron capaces de suprimirlle as palabras. Se cadra, ese día ata aprende a cantar en húngaro ou baila samba no Brasil, porque era aquel camiñante sen rumbo fixo.
*
Os seus periplos por distintas cidades favorecía coñecementos que non se aprendían nos libros, aqueles que tamén sempre o acompañaban. Que bonitos aqueles versos: "É que como tu sabes / tu e eu não somos dois / e está tão bem assim / os anos parados". Unha boa lección de literatura nunca lle sabía mal, como tampouco lle sabían mal aquelas ceas nas que sentía que o menos importante era a comida. Casualmente sempre eran doces para degustar e gardar na memoria.
El só soñaba con coñecer o descoñecido. Agora ben, soñaba esperto, xa que as noites só eran outra escusa para prolongar os días. E, en moitas ocasións baixo a lúa, o descoñecido acababa por ser o seu espello. Que bonito, pensaba, cando as persoas descubrimos que as diferenzas non nos teñen por que facer diferentes. Quizais fixese deporte desde pequeno por esta razón. Non chegou nunca a cumprir o seu soño de neno de xogar no Bernabéu, pero si gozou con amigos en xardíns desnivelados. Adoitaba pensar que estas eran cousas para aquela súa amiga antropóloga. Seguro que ela sacaba unha boa conclusión. Ou para aquela outra que escribía poesías, para quen a vida é como o mar. Quen sabe.
Polo pronto, el seguía o seu camiño devagar divagando. Chegaba a un novo lugar e abría o seu caderno. De que escribiría? Do máis profundo e do máis profundamente absurdo, como sempre. Bolígrafo en man, deixaba alí parte da súa vida como se dun protagonista de ficción se tratase. Era naqueles momentos nos que non precisaba de nada máis, pois a súa existencia cambiaba de realidade. Todos os que lle falaban fóra dese mundo no que estaba inmerso encontraban repetidos "si" por resposta. O seu obxectivo era crear unha vida bonita (acaso a súa non o era?). Talvez algunha estudiosa que frecuentase os mesmos bares nocturnos que el puidese desvelar o sentido dos seus textos. De aí que falase e falase. Co namorado e con aquel que pescou o máis bonito peixe (que historia tan soada), coa sabia e co banal (non máis de 45 segundos por cabeza, por favor), co que non paraba de falar e con aquela á que conseguía sacar os seus desexos máis ocultos. Todos entraron nel dalgunha forma. Irase cedo, ten data de caducidade, pois non lle gusta bicar máis bandeiras que aquelas que lle din algo. Porén, nalgún outro punto do mundo, e cunha botella de auga enchida con líquido negro ou cunha arma adornada cunha peza de limón, acordarase de todos aqueles que foron capaces de suprimirlle as palabras. Se cadra, ese día ata aprende a cantar en húngaro ou baila samba no Brasil, porque era aquel camiñante sen rumbo fixo.
*
jueves, 14 de octubre de 2010
Desafío ao conquistador
Amo o odio dos teus ollos. Neles vexo o presente, pero tamén o pasado e o futuro. Es un conquistador, levas o sangue do teu pobo; non podes negalo. Dirás que eu tamén o porto, mais non, porque eu fun conquistado e colonizado (un paso máis aló do que ti fas). Continuamos a rebelión, aínda que cando te observo sempre penso que o meu forzado emperador é un santo ao teu lado. Agora chego a terras túas para desafiar o teu poder. Non pretendo guerrear. A derrota do meu bando é clamorosa. Un só soldado e sen máis arma que o sentido da vista e os meus ideiais. Podes atacar cando queiras. Sigo á espera, pero sei que nunca vas vir. Sentes medo de min, da miña simple presenza.
Podo percebir a túa aproximación de lonxe, cos berros que soltan aqueles a quen tes sometido. É entón cando levanto a cabeza. Axéxote dende a distancia e non te saco a mirada. Cravo os meus iris en ti. "Ven a min, cabrón", di a miña mente. En cambio só baixas a cabeza. Tendo tanto poder e non te atreves a facerme o mesmo que ao resto. Por iso me achego a ti. Non escapes máis, por favor. Só quero saudarte, dicir quen son e a que veño. Non sei por que nunca o fixemos, se nos coñecemos tan ben. Ou me dirás que non? Porque, dende que aquel mensaxeiro che deu a carta na que te informaban da miña chegada, estás tremendo.
Reaccionaches como os teus ancestros. Volta á violencia sobre os febles, aínda que eles te amen. Porén fáltache unha información. Xa cho dixen antes. Ti cres que eu veño de parte do meu conquistador. Non. Estás errado. Es consciente de que el conquista e logo coloniza, a diferenza túa, que só te impos sobre un territorio, extraes a súa riqueza e vaste. Voltas de vez en cando, xa que alí deixas un porto que acerque as riquezas. E ese porto, aínda que a xente saiba que vai na súa contra, sempre che dá a benvida. Coitados. Que lles ensinaches? Nada, son uns analfabetos. Décheslle catro instrumentos e a vivir de dúas melodías. A min, tamén conquistado, déronme algúns libros e a posibilidade de pensar. Ese é o verdadeiro terror que deberías ter ao me veres. Non vou provocarte na túa terra, nin moito menos tentar causar unha revolución na túa contra. Iso si, se o teu pobo me pregunta, vou defender as miñas ideas e pedirei a túa morte. Non participarei nela, pois non é a miña batalla. Se formase parte do meu conquistador, ben saberías que tería que loitar. Pero podes estar tranquilo, que non moverei un dedo. Só o fusil dos meus ollos e as palabras en resposta a mentes baleiras que se queiran abrir.
Si, amigo. Un día todas esas mentes en branco que posúes van encherse. Deberías aprender un chisquiño máis da historia, a pesar de que vivas dela. Primeiro serán poucos os que te neguen como lexítimo e pisaralos como formigas. Non hai problema, salvo que cando morre unha formiga, as súas compañeiras aparecen para rescatala sen importar que xa non teña vida. En consecuencia faralas saír do seu formigueiro e todo o mundo saberá o que pasa. Aí terás que dar concesións para acalmar o espírito rebelde. Tes sorte de que nunca tiveron a oportunidade de ler cousas libremente. Non lla deches, de aí que todo vaia máis lento. Pero caerás nunha morte lenta. Quizais quedes durante uns anos, apoiado por un sector do pobo, os das clases máis altas que poden calar á inmensa maioría de pobres. Estes últimos algún día liberaranse, acabarase a escravitura e despois: pum! Perdes outro territorio.
A solución que vas adoptar tamén a intúo nos teus ollos (sempre tan pechadiños e cheíños de ira). Fortalecerás aquilo que che quede, non vaia ser que outros cho leven. Vas resistir, non teñas medo. Porque es conquistador, pero para o resto do mundo non es ninguén. Non quero quitarte méritos. Se che consola, eu tampouco importo aos demais. A distinción está en que para ti é revelante (quen dixo que eras pequeno?); para min, non. O único pero que lle podes pór a ser pequeno (si, élo. Síntoo) é que vas ter que facer algunhas cousas que non queres. Unha delas, educar algúns dos teus súbditos. É mellor seres atacado por eles que por outros máis fortes (recorda por que me tiñas medo, aínda que esteas errado). Así comezará o teu declive. Atacarán primeiro nas proximidades e máis tarde chegará esa loita ás túas afastadas propiedades. Pouco a pouco irante minado, terás que empregar miles de efectivos que ou te abandonarán ou morrerán. Quedarás só e serás derrotado por unha simple flor. Entón o pobo abrirá os ollos e se acordará de min, daquel que esperou sentado a que acabases con el por medio da forza. Mais xa non estarei nesa última batalla, a dunha terra que loitará por saír de varias crises. Conformareime con que algún día resolva a da súa identidade.
*
Podo percebir a túa aproximación de lonxe, cos berros que soltan aqueles a quen tes sometido. É entón cando levanto a cabeza. Axéxote dende a distancia e non te saco a mirada. Cravo os meus iris en ti. "Ven a min, cabrón", di a miña mente. En cambio só baixas a cabeza. Tendo tanto poder e non te atreves a facerme o mesmo que ao resto. Por iso me achego a ti. Non escapes máis, por favor. Só quero saudarte, dicir quen son e a que veño. Non sei por que nunca o fixemos, se nos coñecemos tan ben. Ou me dirás que non? Porque, dende que aquel mensaxeiro che deu a carta na que te informaban da miña chegada, estás tremendo.
Reaccionaches como os teus ancestros. Volta á violencia sobre os febles, aínda que eles te amen. Porén fáltache unha información. Xa cho dixen antes. Ti cres que eu veño de parte do meu conquistador. Non. Estás errado. Es consciente de que el conquista e logo coloniza, a diferenza túa, que só te impos sobre un territorio, extraes a súa riqueza e vaste. Voltas de vez en cando, xa que alí deixas un porto que acerque as riquezas. E ese porto, aínda que a xente saiba que vai na súa contra, sempre che dá a benvida. Coitados. Que lles ensinaches? Nada, son uns analfabetos. Décheslle catro instrumentos e a vivir de dúas melodías. A min, tamén conquistado, déronme algúns libros e a posibilidade de pensar. Ese é o verdadeiro terror que deberías ter ao me veres. Non vou provocarte na túa terra, nin moito menos tentar causar unha revolución na túa contra. Iso si, se o teu pobo me pregunta, vou defender as miñas ideas e pedirei a túa morte. Non participarei nela, pois non é a miña batalla. Se formase parte do meu conquistador, ben saberías que tería que loitar. Pero podes estar tranquilo, que non moverei un dedo. Só o fusil dos meus ollos e as palabras en resposta a mentes baleiras que se queiran abrir.
Si, amigo. Un día todas esas mentes en branco que posúes van encherse. Deberías aprender un chisquiño máis da historia, a pesar de que vivas dela. Primeiro serán poucos os que te neguen como lexítimo e pisaralos como formigas. Non hai problema, salvo que cando morre unha formiga, as súas compañeiras aparecen para rescatala sen importar que xa non teña vida. En consecuencia faralas saír do seu formigueiro e todo o mundo saberá o que pasa. Aí terás que dar concesións para acalmar o espírito rebelde. Tes sorte de que nunca tiveron a oportunidade de ler cousas libremente. Non lla deches, de aí que todo vaia máis lento. Pero caerás nunha morte lenta. Quizais quedes durante uns anos, apoiado por un sector do pobo, os das clases máis altas que poden calar á inmensa maioría de pobres. Estes últimos algún día liberaranse, acabarase a escravitura e despois: pum! Perdes outro territorio.
A solución que vas adoptar tamén a intúo nos teus ollos (sempre tan pechadiños e cheíños de ira). Fortalecerás aquilo que che quede, non vaia ser que outros cho leven. Vas resistir, non teñas medo. Porque es conquistador, pero para o resto do mundo non es ninguén. Non quero quitarte méritos. Se che consola, eu tampouco importo aos demais. A distinción está en que para ti é revelante (quen dixo que eras pequeno?); para min, non. O único pero que lle podes pór a ser pequeno (si, élo. Síntoo) é que vas ter que facer algunhas cousas que non queres. Unha delas, educar algúns dos teus súbditos. É mellor seres atacado por eles que por outros máis fortes (recorda por que me tiñas medo, aínda que esteas errado). Así comezará o teu declive. Atacarán primeiro nas proximidades e máis tarde chegará esa loita ás túas afastadas propiedades. Pouco a pouco irante minado, terás que empregar miles de efectivos que ou te abandonarán ou morrerán. Quedarás só e serás derrotado por unha simple flor. Entón o pobo abrirá os ollos e se acordará de min, daquel que esperou sentado a que acabases con el por medio da forza. Mais xa non estarei nesa última batalla, a dunha terra que loitará por saír de varias crises. Conformareime con que algún día resolva a da súa identidade.
*
martes, 12 de octubre de 2010
Correspondencia con
Coa camisa por fóra e un ollo máis aberto que o outro, entrou. Sabía que o seu aspecto non era o mellor, pero o alcol facilitaba o seu estado de indiferenza. Todos reparaban nel, mentres a súa única intención era chegar esperto ao seu destino. Cheiraba a xenebra. Maldita festa. E eu que só saía para tomar unha birra. Claro, comezara pola cervexa de litro, que sempre acaba quente e crea unha sensación de necesidade de pedir outra fría. Así comprou a segunda. Tamén de litro. A outra botella, aínda que sen gozar tanto dela, quedou sen gota. Na miña terra din que é pecado deixala. Estivera con aquela moza que o fascinaba. Falaba coa ilusión dun neno pequeno, como aquel primeiro día que a bicou. A moi puta sabe foderme sen foder porque fode con outro. Ela despediuse del e el despediuse da cervexa para dar paso á xenebra. Oh, bendita anestesia. Chamou ao Rafa e foron a aquel lugar onde sempre se pesca algo. Yeah, houbo sorte. Estaba a Helena e outra vez foi conquistala. Sabía que era un obxectivo brando e que voltaría sen moito traballo aos seus brazos. Agora bótolle uns polvos e cando me aburra outra vez á merda... ás veces ata me dá pena. Rafa, entretanto, desaparecera. Saíu do pub e directo á súa casa. A borracheira impedíalle ir recto, pero conseguiu chegar. Nesas andaba, cando se deu conta de que tiña que baixar.
... Há correspondência com a linha amarela.
Por alí pasaba Daniel, o seu compañeiro de clase. Con cara de sono levantou a man facendo unha especie de saúdo. De onde virá este carallo? Aseado, e vestido de vaqueiros e camisola branca, tiña o seu día máis duro. Clases de oito a oito. E só dúas horas para descansar. Quen fixera estes horarios? Levaba a súa carpeta na man. Nela, unha foto do Che e algunha pegatina de outros revolucionarios. Tamén levaba un libro do Pepetela. Ese si que sabe. Adoraba a literatura, sobre todo aquela que se centraba na crítica social e política. A arte debe ter unha función. Sentado, ollaba para fóra escoitando o seu mp4: "Y si nos pintan como unos huevones; no lo somos, viva México, cabrones". Todos as mañás as mesmas cancións. Un non se pode durmir nos laureis. Acababa a melodía de Molotov.
... Há correspondência com a linha vermelha.
Aquel home traxeado parecía un peixe gordo. Cabelo a un lado e engominado, desprendía un cheiro moi agradable. De camisa branca, portaba un maletín. Espero que lles guste o maldito proxecto. Había semanas que traballaba naquilo. Unha aprobación por parte do estado significaría un millón de euros para a empresa. É a oportunidade da miña vida. Sentado, comprobaba unha e outra vez todos os papeis. Non podía faltar ningún. Todo en orde. Se todo saía como esperaba, nun par de horas estaría celebrándoo cun bo viño. O móbil soou de repente. Un aparello última xeración. Sonia, que foi? Si, vou para alá. Xa, xa. O de sempre. Que tal o parente? Que a ver se come un día co Manuel. Si, si, xa mos coñezo. Nunca entendín por que traballamos tanto o proxecto. Ri, ante a mirada das persoas que o rodeaban. Espera un momento que aquí non se escoita. Só un momentiño que isto xa para.
... Há correspondência com a linha azul.
Chocou con ese roñoso que molesta sempre. Cego, agarra nunha man o seu bastón e na outra un bote. Camiña dun lado para outro. Deus vos bendiga a todos, irmáns. De vez en cando un chsss. Esa era de 20 céntimos. Pantalóns desgastados e a súa xa habitual cazadora de pana verde. Bastón a un lado, bastón a outro. O espazo é o que el marque. Nin se molestan en apartar estes fillos da puta. Unha moeda, por favor. Move o bote e soa outra vez o tintineo. Chsss chsss! Dúas moedas dunha señora. Xa teño para comprar os pasteis. Continúa o camiño. Pasa do lado dereito da barra. Catro pasos e chega á porta. Non estivo mal.
... Há correspondência com a linha verde.
*
... Há correspondência com a linha amarela.
Por alí pasaba Daniel, o seu compañeiro de clase. Con cara de sono levantou a man facendo unha especie de saúdo. De onde virá este carallo? Aseado, e vestido de vaqueiros e camisola branca, tiña o seu día máis duro. Clases de oito a oito. E só dúas horas para descansar. Quen fixera estes horarios? Levaba a súa carpeta na man. Nela, unha foto do Che e algunha pegatina de outros revolucionarios. Tamén levaba un libro do Pepetela. Ese si que sabe. Adoraba a literatura, sobre todo aquela que se centraba na crítica social e política. A arte debe ter unha función. Sentado, ollaba para fóra escoitando o seu mp4: "Y si nos pintan como unos huevones; no lo somos, viva México, cabrones". Todos as mañás as mesmas cancións. Un non se pode durmir nos laureis. Acababa a melodía de Molotov.
... Há correspondência com a linha vermelha.
Aquel home traxeado parecía un peixe gordo. Cabelo a un lado e engominado, desprendía un cheiro moi agradable. De camisa branca, portaba un maletín. Espero que lles guste o maldito proxecto. Había semanas que traballaba naquilo. Unha aprobación por parte do estado significaría un millón de euros para a empresa. É a oportunidade da miña vida. Sentado, comprobaba unha e outra vez todos os papeis. Non podía faltar ningún. Todo en orde. Se todo saía como esperaba, nun par de horas estaría celebrándoo cun bo viño. O móbil soou de repente. Un aparello última xeración. Sonia, que foi? Si, vou para alá. Xa, xa. O de sempre. Que tal o parente? Que a ver se come un día co Manuel. Si, si, xa mos coñezo. Nunca entendín por que traballamos tanto o proxecto. Ri, ante a mirada das persoas que o rodeaban. Espera un momento que aquí non se escoita. Só un momentiño que isto xa para.
... Há correspondência com a linha azul.
Chocou con ese roñoso que molesta sempre. Cego, agarra nunha man o seu bastón e na outra un bote. Camiña dun lado para outro. Deus vos bendiga a todos, irmáns. De vez en cando un chsss. Esa era de 20 céntimos. Pantalóns desgastados e a súa xa habitual cazadora de pana verde. Bastón a un lado, bastón a outro. O espazo é o que el marque. Nin se molestan en apartar estes fillos da puta. Unha moeda, por favor. Move o bote e soa outra vez o tintineo. Chsss chsss! Dúas moedas dunha señora. Xa teño para comprar os pasteis. Continúa o camiño. Pasa do lado dereito da barra. Catro pasos e chega á porta. Non estivo mal.
... Há correspondência com a linha verde.
*
sábado, 9 de octubre de 2010
A harmonía do silencio
Unha historia sen acabar. Así quedaba aparantemente este espazo. O silencio apoderouse del durante varios meses, a pesar de que o relato xa tivese un final preparado. De feito hai un final publicado. "O gato e o burro" titulábase. Coherente no momento; desaxustado a día de hoxe, cando introduciría nesa denominacón o xénero feminino. Non retocaría gran cousa (só dúas letras), aínda que ás veces pequenas modificacións significan un cambio radical. O conto agora sería outro.
O silencio é fundamental. Os mellores músicos, instrumentais, da palabra ou da mestura de ambos, sábeno. E como falar é cantar, e o pensamento é linguaxe, nós tamén precisamos do silencio para alcanzar a harmonía. Xa que eu tamén desexo saber manexar o silencio, finalizo aquí esta pequena entrada.
Ah, non! Gustábame dicir outra cousa, aínda que vaia en contra da lóxica do texto (ou non). As linguas na Romania occidental crearon pola evolución fonética do latín varias formas verbais homónimas na primeira e terceira persoas do singular, o que implica que ante a ausencia do suxeito podemos estar falando do eu, del, dela ou diso.
Así rompín eu o meu silencio.
*
O silencio é fundamental. Os mellores músicos, instrumentais, da palabra ou da mestura de ambos, sábeno. E como falar é cantar, e o pensamento é linguaxe, nós tamén precisamos do silencio para alcanzar a harmonía. Xa que eu tamén desexo saber manexar o silencio, finalizo aquí esta pequena entrada.
Ah, non! Gustábame dicir outra cousa, aínda que vaia en contra da lóxica do texto (ou non). As linguas na Romania occidental crearon pola evolución fonética do latín varias formas verbais homónimas na primeira e terceira persoas do singular, o que implica que ante a ausencia do suxeito podemos estar falando do eu, del, dela ou diso.
Así rompín eu o meu silencio.
*
viernes, 9 de julio de 2010
O gato e o burro (I)
Hoxe aínda me estou a dar cabezazos contra a madeira superior. Só a min se me ocorre non pensar. Co feliz que podía ser hoxe. E agora pechado nesta merda de cadaleito. Cajoendiola. Ata aparecería nos libros do futuro. Eu, que nunca estudei nada, desvelaría un dos maiores segredos do mundo. Ben, vouvos contar a miña historia. Así aínda fago algo esta noite, que seica os domingos non nos podemos mover.
Un día coñecín a un chinés dos que montaron a tenda na vila. Ía á mesma tasca que nós e rápido se afeccionou aos viños do Manolo. A nós os seis (que era os que estabamos), claro, todo nos chamaba a atención nel. Baixiño, ollos rasgados... Foi a novidade. Pero o que máis me sorprendeu a min non foi o seu aspecto, senón os seus hábitos. Bebían licor de serpe e comían can e gato. As voces de sorpresa e gargalladas ouvíanse na mesma Muralla que montaron os ancestros do noso novo amigo.
- Carallo, entón aquí estades alimentados que nin a vida, eh? Cans e gatos soltos e arroz barato... -dicía o Xurxo.
O chinés ría friamente, como finxindo ou tramando algo. El engadiu que tamén comían de vez en cando outras carnes como o porco ou a tenreira, mais que eran menos saborosas. Tamén lle gustaba o peixe, afirmaba. Foi pola sétima cunca cando me decatei de que algo agochaba. Foi aí cando lle preguntei en baixiño se non tiña nada máis que contar. Respondeume nervioso que non. Cazárao sen se apercibir o máis mínimo. Nese momento, con palabras pouca claras polo poder do alcol, espeteille.
- Manda collóns! Vós sodes mil millóns no voso país e nós en Galicia só tres. Algo pasa...
El negou tentando aparentar firmeza e dicindo que se debía á amplitude do territorio. Tíñao calado e só me faltaba discorrer de que se trataba o engano. Pagueille as miñas cuncas e as do chinés ao Manolo e marchei. Fun todo o camiño a darlle voltas ao maxín sen chegar a ningunha conclusión. Ao entrar na casa esperaba a Maruxa todo enfurruñada na cama. "Que horas son estas?". Mais non reparei moito. Deiteime ao seu carón e quedei medio a durmir, medio a matinar. E, non sei a que hora, saltei da cama:
-Pilleite, herba oriental! Sonche máis agudo cá ti. Aos outros podes enganalos, pero a min non!
A Maruxa espertou máis enfadada aínda. Acendeu a luz e mandoume directo ao sofá, "borracho de merda".
- Non te poñas así, muller. Que dormes ao lado do home máis listo do mundo.
Saín do cuarto e non fun ao sofá, senón que saín á rúa para procurar o que precisaba para me converter nun heroe nacional. Atopeino e voltei outra vez para a casa. Encendín a luz da cociña, cortei en anaquiños aquilo que traía e metino na boca. Despois tiña que probar os seus efectos. Daba un pouco de medo, así que collín o coitelo e craveino despaciño nunha man. Nin rastro de sangue. Así que me enchín de valentía e craveino no corazón. Ao principio con pouca forza, pero apretando cada vez con máis forza. Tanta que a punta do coitelo me saíu polo outro lado. E eu seguía alí, como se nada sucedese. Conseguira o que quería. Feliz, volvín ao cuarto e metinme na cama sen facer barullo para que a Maruxa non espertase. Caín rendido e espertei á unha da tarde do día seguinte.
*
Un día coñecín a un chinés dos que montaron a tenda na vila. Ía á mesma tasca que nós e rápido se afeccionou aos viños do Manolo. A nós os seis (que era os que estabamos), claro, todo nos chamaba a atención nel. Baixiño, ollos rasgados... Foi a novidade. Pero o que máis me sorprendeu a min non foi o seu aspecto, senón os seus hábitos. Bebían licor de serpe e comían can e gato. As voces de sorpresa e gargalladas ouvíanse na mesma Muralla que montaron os ancestros do noso novo amigo.
- Carallo, entón aquí estades alimentados que nin a vida, eh? Cans e gatos soltos e arroz barato... -dicía o Xurxo.
O chinés ría friamente, como finxindo ou tramando algo. El engadiu que tamén comían de vez en cando outras carnes como o porco ou a tenreira, mais que eran menos saborosas. Tamén lle gustaba o peixe, afirmaba. Foi pola sétima cunca cando me decatei de que algo agochaba. Foi aí cando lle preguntei en baixiño se non tiña nada máis que contar. Respondeume nervioso que non. Cazárao sen se apercibir o máis mínimo. Nese momento, con palabras pouca claras polo poder do alcol, espeteille.
- Manda collóns! Vós sodes mil millóns no voso país e nós en Galicia só tres. Algo pasa...
El negou tentando aparentar firmeza e dicindo que se debía á amplitude do territorio. Tíñao calado e só me faltaba discorrer de que se trataba o engano. Pagueille as miñas cuncas e as do chinés ao Manolo e marchei. Fun todo o camiño a darlle voltas ao maxín sen chegar a ningunha conclusión. Ao entrar na casa esperaba a Maruxa todo enfurruñada na cama. "Que horas son estas?". Mais non reparei moito. Deiteime ao seu carón e quedei medio a durmir, medio a matinar. E, non sei a que hora, saltei da cama:
-Pilleite, herba oriental! Sonche máis agudo cá ti. Aos outros podes enganalos, pero a min non!
A Maruxa espertou máis enfadada aínda. Acendeu a luz e mandoume directo ao sofá, "borracho de merda".
- Non te poñas así, muller. Que dormes ao lado do home máis listo do mundo.
Saín do cuarto e non fun ao sofá, senón que saín á rúa para procurar o que precisaba para me converter nun heroe nacional. Atopeino e voltei outra vez para a casa. Encendín a luz da cociña, cortei en anaquiños aquilo que traía e metino na boca. Despois tiña que probar os seus efectos. Daba un pouco de medo, así que collín o coitelo e craveino despaciño nunha man. Nin rastro de sangue. Así que me enchín de valentía e craveino no corazón. Ao principio con pouca forza, pero apretando cada vez con máis forza. Tanta que a punta do coitelo me saíu polo outro lado. E eu seguía alí, como se nada sucedese. Conseguira o que quería. Feliz, volvín ao cuarto e metinme na cama sen facer barullo para que a Maruxa non espertase. Caín rendido e espertei á unha da tarde do día seguinte.
*
jueves, 8 de julio de 2010
miércoles, 7 de julio de 2010
Clandestino
Meteu as mans nos petos e colleu todas as moedas soltas que tiña. Intoduciu varias na cabina telefónica e marcou os 18 díxitos. Un ton, dous tons, tres tons...
- Si? Quen é?
- Ola, anana!
- Ola, Papá! -a sorpresa fixo berrar por toda a familia-. Mamá, Tom, vinde aquí! É papá! -volvendo ao pai-. Chamas por que vas volver pronto, verdade?
- Claro, cariño. Nunhas semanas xa estou aí de volta outra vez -contendo a respiración e metendo outra moeda-. Como está a miña princesiña?
- Xenial, aínda que te boto de menos. Mamá comproume o outro día unha boneca preciosa e a Tom unha bicicleta. Cando veñas, vas xogar connosco, a que si?
- Teño moitas ganas, parrula! Se vos portades ben, lévovos eu algo de aquí tamén. Pero tendes que ser bos, eh?
- Eu sempre son boa, papá! O outro día ata rifei a Tom por ir montando con outros catro amigos nunha moto.
- Este Tom -dixo rindo-. Menos mal que estás ti para pólo no bo camiño. Vasmo ter que pasar, que xa sabes que non podo falar moito.
- Vale, papi! Volve pronto!
- Quérote moito -suspirou, mentres outra moeda de 20 céntimos caía no aparello-. Un biquiño.
- Ola, papá -dixo entusiastamente Tom-.
- Tommy, fillo! Que tal vai?
- Estupendo. Viches o partido do outro día? Xa estamos en cuartos. Somos o primeiro equipo africano en conseguilo.
- Vino cuns amigos. Foi impresionante. Aquí todo o mundo quere que gañemos.
- Pois aquí hai unha festa tremenda. Despois do partido todos fomos á praza para celebralo.
- Por iso o da moto...
- Si, claro -riu-.
- Así que mamá comprouche unha bici, non? -outra moeda máis e xa só lle quedaban dúas de 50 céntimos-.
- Si. Encántame! Xa me dixo que foi un agasallo entre ti e ela!
- Agora a gozar con ela. Pero con coidado, eh? Pásame a mamá, anda! E coida dela e da túa irmá!
- Claro, papá! Deica pronto!
- Sam, amor! Que tal andas?
- Derreado, raíña! Non paro de camiñar, durmo pouco e a xente merca pouca cousa. Ademais a Policía séguenos moi de preto.
- Outra vez os malditos papeis, non?
- Si, outra vez esa merda -penúltima moeda-. Ao Jerry xa o mandan para casa esta semana. Eu conseguín escapar o outro día dunha redada; o que si, caéronme algunhas pulseiras polo camiño.
- Anda con tino, non che vaian dar unha boa malleira. E tes cartos para comer?
- O suficiente. O resto todo volo envío, xa sabes -última moeda-. Cómpralle aos críos o que queiran. E ti tamén. Eu, cuns poucos pesos, aguanto.
- Pero non deixes de comer, que logo me sinto mal cos agasallos dos nenos.
- Non penses niso, amor! Eu tamén estou a aforrar para que poidades vir, pero fáltame aínda bastante.
- Soño con iso todo o día. Sería tan...
- Perdoa, ceo! Isto cúrtase. Teño que despedirme xa!
- Que mágoa! Cóidate moito por aí!
- Fareino! Anda con ollo cos nenos. Quér...
Acabaron as moedas, colgou o teléfono, mirou a ambos lados para ver se estaba a Policía e continuou o paseo na procura dalgún posible comprador.
*
- Si? Quen é?
- Ola, anana!
- Ola, Papá! -a sorpresa fixo berrar por toda a familia-. Mamá, Tom, vinde aquí! É papá! -volvendo ao pai-. Chamas por que vas volver pronto, verdade?
- Claro, cariño. Nunhas semanas xa estou aí de volta outra vez -contendo a respiración e metendo outra moeda-. Como está a miña princesiña?
- Xenial, aínda que te boto de menos. Mamá comproume o outro día unha boneca preciosa e a Tom unha bicicleta. Cando veñas, vas xogar connosco, a que si?
- Teño moitas ganas, parrula! Se vos portades ben, lévovos eu algo de aquí tamén. Pero tendes que ser bos, eh?
- Eu sempre son boa, papá! O outro día ata rifei a Tom por ir montando con outros catro amigos nunha moto.
- Este Tom -dixo rindo-. Menos mal que estás ti para pólo no bo camiño. Vasmo ter que pasar, que xa sabes que non podo falar moito.
- Vale, papi! Volve pronto!
- Quérote moito -suspirou, mentres outra moeda de 20 céntimos caía no aparello-. Un biquiño.
- Ola, papá -dixo entusiastamente Tom-.
- Tommy, fillo! Que tal vai?
- Estupendo. Viches o partido do outro día? Xa estamos en cuartos. Somos o primeiro equipo africano en conseguilo.
- Vino cuns amigos. Foi impresionante. Aquí todo o mundo quere que gañemos.
- Pois aquí hai unha festa tremenda. Despois do partido todos fomos á praza para celebralo.
- Por iso o da moto...
- Si, claro -riu-.
- Así que mamá comprouche unha bici, non? -outra moeda máis e xa só lle quedaban dúas de 50 céntimos-.
- Si. Encántame! Xa me dixo que foi un agasallo entre ti e ela!
- Agora a gozar con ela. Pero con coidado, eh? Pásame a mamá, anda! E coida dela e da túa irmá!
- Claro, papá! Deica pronto!
- Sam, amor! Que tal andas?
- Derreado, raíña! Non paro de camiñar, durmo pouco e a xente merca pouca cousa. Ademais a Policía séguenos moi de preto.
- Outra vez os malditos papeis, non?
- Si, outra vez esa merda -penúltima moeda-. Ao Jerry xa o mandan para casa esta semana. Eu conseguín escapar o outro día dunha redada; o que si, caéronme algunhas pulseiras polo camiño.
- Anda con tino, non che vaian dar unha boa malleira. E tes cartos para comer?
- O suficiente. O resto todo volo envío, xa sabes -última moeda-. Cómpralle aos críos o que queiran. E ti tamén. Eu, cuns poucos pesos, aguanto.
- Pero non deixes de comer, que logo me sinto mal cos agasallos dos nenos.
- Non penses niso, amor! Eu tamén estou a aforrar para que poidades vir, pero fáltame aínda bastante.
- Soño con iso todo o día. Sería tan...
- Perdoa, ceo! Isto cúrtase. Teño que despedirme xa!
- Que mágoa! Cóidate moito por aí!
- Fareino! Anda con ollo cos nenos. Quér...
Acabaron as moedas, colgou o teléfono, mirou a ambos lados para ver se estaba a Policía e continuou o paseo na procura dalgún posible comprador.
*
lunes, 5 de julio de 2010
Clase maxistral
Tomamos a penúltima copa no Molly´s. En directo tocaba un saxofonista. Era dos seus preferidos, dicía. Para min era a primeira vez que o (ou)vía. Contábame, mentres fumaba un cigarro sensualmente, que fora de pequena ao conservatorio. Dez anos case sen se separar do violín e outros case vinte sen o sacar do armario. Eu repliquei que de vez en cando quedaba cuns amigos cos que me divertía facendo soar a miña guitarra. Sabía algunha canción das que puñan na radio.
Tres meses despois de coñecela, aínda sentía certa vergoña con ela. Observábaa de reollo cruzar as pernas. Estaba tan potente. E o mellor é que era toda para min. Os meus amigos tiñan envexa... É que esta muller é demasiado.
Cando acabou o concerto, díxome se quería tomar a última copa na súa casa e, como non podía ser doutro xeito, aceptei. Íamos os dous contentos pola rúa, abrazados e ríndonos con bromas absurdas. Chegamos á parada do taxi e subimos. "Á urbanización Piñeiro número 23, por favor", soltou con dificultade. O seu chalet era impresionante. A última vez que estivera alí bañámonos na piscina ata as 4 da mañá. Hoxe facía algo de fresco e ela non me deixou que me metese. De feito, antes de que puidese intentalo outra vez, xa me mordeu a boca. Devecía por unha relación. Notábase. Sempre que había sexo, mandaba ela en todo momento. Era fascinante. O mellor que probei. Botamos un polvo que nos saciou aos dous, ela encedeu un pito e eu dáballe bicos polo pescozo, mentres lle susurraba que me encantara estar con ela outra vez. Acabou o cigarro e durmimos espidos.
Pola mañá, espertoume ela facendo agarimos suaves sobre o meu peito. Eu aínda tiña sono, mais rápido me fixo baixar o sangue. O polvo matutino foi aínda máis salvaxe. Pedíame que berrase con forza. Ela facía o mesmo. Esforceime todo canto puiden para agradala e creo que cumprín. Logo veu o rato pesado no que remataba. Nunca sabía que dicirlle cando non quedaba alcol no meu corpo, así que me inventei a escusa de que quedara ás 12.30 para xogar un partido e dirixinme ao baño para pegarme unha ducha. Logo vestinme, unha despedida rápida e avancei cara á parada de autobús. Era o 7 o que me levaba ata o meu piso. Dende alí tardaría preto dunha hora, polo que se tivese partido realmente non chegaría. Deille voltas durante o traxecto a que pensaría en realidade de min.
Ás 12.45 entrei no meu piso compartido de estudantes. Había caixas das pizzas tiradas polo chan e cartóns de viño, botellas e vasos ciscados polo salón. Perdérame unha boa. Despois de durmir nun precioso chalet, aquilo semellaba un cortello. Púxenme a arrumbar un pouco o meu cuarto e logo deiteime sobre a miña cama, á que lle saían os ferros por todos lados. Cando xa pechara os ollos e o sono se apoderara de min, o son do móbil espertoume. Era unha mensaxe dela:
- Gustoume moito volverte ver na miña casa. Vémonos mañá en clase, así que disimula cos teus compañeiros. Un bico!
*
Tres meses despois de coñecela, aínda sentía certa vergoña con ela. Observábaa de reollo cruzar as pernas. Estaba tan potente. E o mellor é que era toda para min. Os meus amigos tiñan envexa... É que esta muller é demasiado.
Cando acabou o concerto, díxome se quería tomar a última copa na súa casa e, como non podía ser doutro xeito, aceptei. Íamos os dous contentos pola rúa, abrazados e ríndonos con bromas absurdas. Chegamos á parada do taxi e subimos. "Á urbanización Piñeiro número 23, por favor", soltou con dificultade. O seu chalet era impresionante. A última vez que estivera alí bañámonos na piscina ata as 4 da mañá. Hoxe facía algo de fresco e ela non me deixou que me metese. De feito, antes de que puidese intentalo outra vez, xa me mordeu a boca. Devecía por unha relación. Notábase. Sempre que había sexo, mandaba ela en todo momento. Era fascinante. O mellor que probei. Botamos un polvo que nos saciou aos dous, ela encedeu un pito e eu dáballe bicos polo pescozo, mentres lle susurraba que me encantara estar con ela outra vez. Acabou o cigarro e durmimos espidos.
Pola mañá, espertoume ela facendo agarimos suaves sobre o meu peito. Eu aínda tiña sono, mais rápido me fixo baixar o sangue. O polvo matutino foi aínda máis salvaxe. Pedíame que berrase con forza. Ela facía o mesmo. Esforceime todo canto puiden para agradala e creo que cumprín. Logo veu o rato pesado no que remataba. Nunca sabía que dicirlle cando non quedaba alcol no meu corpo, así que me inventei a escusa de que quedara ás 12.30 para xogar un partido e dirixinme ao baño para pegarme unha ducha. Logo vestinme, unha despedida rápida e avancei cara á parada de autobús. Era o 7 o que me levaba ata o meu piso. Dende alí tardaría preto dunha hora, polo que se tivese partido realmente non chegaría. Deille voltas durante o traxecto a que pensaría en realidade de min.
Ás 12.45 entrei no meu piso compartido de estudantes. Había caixas das pizzas tiradas polo chan e cartóns de viño, botellas e vasos ciscados polo salón. Perdérame unha boa. Despois de durmir nun precioso chalet, aquilo semellaba un cortello. Púxenme a arrumbar un pouco o meu cuarto e logo deiteime sobre a miña cama, á que lle saían os ferros por todos lados. Cando xa pechara os ollos e o sono se apoderara de min, o son do móbil espertoume. Era unha mensaxe dela:
- Gustoume moito volverte ver na miña casa. Vémonos mañá en clase, así que disimula cos teus compañeiros. Un bico!
*
sábado, 3 de julio de 2010
Tesouro na area
Víase a súa figura movéndose rápido entre a area. Corría cara a un punto fixo. E, de repente, parou de súpeto entre os millóns de grans, facendo un pequeno buraco. Escavaba con moita velocidade, observando a cada instante o ceo gris. Fitábao con temor.
Estabamos el e eu sós en toda a praia, así que pouco a pouco me fun achegando. Recórdabao de algo, dalgunha pequena calexa ou dalgún comedor. Non conseguía lembralo. Continuei na súa dirección sen que el reparase niso. Só as nubes e o buraco lle preocupaban. Non obstante, amainou o ritmo das súas mans e quitaba con máis lentitude a area, como se a quixese analizar. A uns 20 metros del pareime en seco para ver se desta forma me dicía algo. Pero nada. Seguía ao seu.
Quizais a miña parada me serviu tamén para pensar máis detidamente, porque de pronto saíume disparado o nome da miña boca:
- Félix!
El non deu a volta. Pero si respondeu, aínda que nun ton case imperceptible.
- Xa te vira hai tempo, Paquiño. Fai o favorciño de non moverte de aí -soltou convencido.
Logo engadiu rapidamente:
- Non te sintas ofendido. Se es o meu amigo, non che importará estar uns minutiños aí quietiño. Non che é así?
- Si, si. Sen problema -respondín sen convencemento ao principio, ao que logo repliquei-. Pero que che pasa? Queres que che axude?
- A mellor axuda que me podes dar é que non te movas. Estou a procurar algo. O máis importante da miña vida.
Eu non fun quen de dar un paso. Debatíame entre o medo e a emoción de coñecer o que andaba a buscar Félix. Axexeino durante varios minutos e as primeiras gotas daquel ceo ameazante comezaron a caír con raiba. Tampouco a fría auga moveu un centímetro a miña posición. Ata que, de pronto, Félix berrou como un tolo.
- Merda! Merda! Merda! Puta chuvia! -e cambiando de présa de ton, díxome-. Vámonos cear, Paquiño. Has ter fame!
Seguino sen rechistar, como se fose unha orde irrexeitable. Íamos ambos calados, de palabras e frío. Tardamos dúas horas ata chegar o albergue que correspondía esta semana. Outra vez tocaba sopa de verdura. Sentoume xenial e liberoume da miña presión, que me ataba o estómago. De forma que decidido, preguntei a Félix qué buscaba esa tarde na praia.
- Quería recuperar o tesouro que me fai estar aínda aquí hoxe, esa única bágoa de felicidade que soltei na miña vida.
*
Estabamos el e eu sós en toda a praia, así que pouco a pouco me fun achegando. Recórdabao de algo, dalgunha pequena calexa ou dalgún comedor. Non conseguía lembralo. Continuei na súa dirección sen que el reparase niso. Só as nubes e o buraco lle preocupaban. Non obstante, amainou o ritmo das súas mans e quitaba con máis lentitude a area, como se a quixese analizar. A uns 20 metros del pareime en seco para ver se desta forma me dicía algo. Pero nada. Seguía ao seu.
Quizais a miña parada me serviu tamén para pensar máis detidamente, porque de pronto saíume disparado o nome da miña boca:
- Félix!
El non deu a volta. Pero si respondeu, aínda que nun ton case imperceptible.
- Xa te vira hai tempo, Paquiño. Fai o favorciño de non moverte de aí -soltou convencido.
Logo engadiu rapidamente:
- Non te sintas ofendido. Se es o meu amigo, non che importará estar uns minutiños aí quietiño. Non che é así?
- Si, si. Sen problema -respondín sen convencemento ao principio, ao que logo repliquei-. Pero que che pasa? Queres que che axude?
- A mellor axuda que me podes dar é que non te movas. Estou a procurar algo. O máis importante da miña vida.
Eu non fun quen de dar un paso. Debatíame entre o medo e a emoción de coñecer o que andaba a buscar Félix. Axexeino durante varios minutos e as primeiras gotas daquel ceo ameazante comezaron a caír con raiba. Tampouco a fría auga moveu un centímetro a miña posición. Ata que, de pronto, Félix berrou como un tolo.
- Merda! Merda! Merda! Puta chuvia! -e cambiando de présa de ton, díxome-. Vámonos cear, Paquiño. Has ter fame!
Seguino sen rechistar, como se fose unha orde irrexeitable. Íamos ambos calados, de palabras e frío. Tardamos dúas horas ata chegar o albergue que correspondía esta semana. Outra vez tocaba sopa de verdura. Sentoume xenial e liberoume da miña presión, que me ataba o estómago. De forma que decidido, preguntei a Félix qué buscaba esa tarde na praia.
- Quería recuperar o tesouro que me fai estar aínda aquí hoxe, esa única bágoa de felicidade que soltei na miña vida.
*
miércoles, 30 de junio de 2010
Noite tranquila
Outra mañá máis despertouna unha muller descoñecida:
- Veña, mamá, que teño que ir traballar. Agora vén Tereixa.
Tereixa? Nunca escoitara falar dese nome. Estaba convencida de que vivía nunha casa de tolos. Parecía que debía coñecer todo. Que xente máis estraña! O que si, deran no cravo co almorzo. Non faltaban as súas magdalenas preferidas. Saboreaba a primeira comida do día como se fose a última. As vellas magdalenas da panadería da esquina. Que sería do seu dono? O vello Agustín ía con ela a clase. Era guapísimo. Seguro que mellorou co tempo. Ela, que puido estar con el, errou. Escollera a Ramón. Maldito Ramón. A de penas que lle fixo pasar. Ao principio todo era bonito, mais logo chegou o desastre. Despois de quedar embarazada, el pensou que o fillo non era seu. Aí empezou: as malleiras, o maltrato psicolóxico, as ameazas con non darlle os cartos que gañaba no traballo... E ela só pensaba na súa Tereixiña.
- Tereixa, imos dar un paseo. Menos mal que marchou a outra señora.
- A outra señora era Carme, mamá. Tamén é a túa filla.
- Queres facerme louca? Teríaa recoñecido!
Carme naceu dous anos despois de Tereixa. A pesar de a Ramón non lle importar a súa esposa, non eliminaba iso o seu dereito a ter relacións con ela, aínda que fose pola forza. Ela resignábase. O único que non quería é que espertase a súa filliña da alma.
Hoxe eran as dúas quen a coidaban. Turnábanse entre elas para durmir con ela, paseala, facerlle a comida... Pero tiña un terceiro fillo, Vítor. Coitado. Morreu durante a guerra, á que fora forzado para ir co pai con tan só 15 anos. Foi o principio do fin. O horrendo Ramón marchou facer fortuna a Cuba sen a avisar e ela quedou chorando día e noite soa na súa casa pola perda do seu fillo.
Con Tereixa e Carme casadas, non lle quedou outra que tentar reconducir a súa vida ela soa. Pasaba o día enteiro limpando escaleiras. Magoábase todas as noites pola súa desgraza, malia que as súas fillas e os seus netos a visitaban todas as fins de semana. Corría o tempo e xa non sabía se choraba polo fillo perdido ou por unha vida perdida, ao fin e ao cabo é o que estaba a facer coa súa.
Pouco a pouco foi esquecendo, cada vez máis. Progresivamente todo se esvaía na súa mente. Agora entraba nun portal estraño e subía unhas escadas moi estreitas dun edificio vello. Non sempre conseguía lembrar que aquela era a casa na que sempre vivira infeliz. Pronto a deitaría unha estraña á que sempre ouvía rezar que "oxalá mamá poida morrer sen lembrar nada. Polo menos que descanse en paz". E mandándoa calar unha noite máis, pechaba os ollos e soñaba o que fixera durante o día: o ben que o pasaban os tres fillos na montaña rusa era todo o que lembraba daquelas últimas 24 horas.
*
- Veña, mamá, que teño que ir traballar. Agora vén Tereixa.
Tereixa? Nunca escoitara falar dese nome. Estaba convencida de que vivía nunha casa de tolos. Parecía que debía coñecer todo. Que xente máis estraña! O que si, deran no cravo co almorzo. Non faltaban as súas magdalenas preferidas. Saboreaba a primeira comida do día como se fose a última. As vellas magdalenas da panadería da esquina. Que sería do seu dono? O vello Agustín ía con ela a clase. Era guapísimo. Seguro que mellorou co tempo. Ela, que puido estar con el, errou. Escollera a Ramón. Maldito Ramón. A de penas que lle fixo pasar. Ao principio todo era bonito, mais logo chegou o desastre. Despois de quedar embarazada, el pensou que o fillo non era seu. Aí empezou: as malleiras, o maltrato psicolóxico, as ameazas con non darlle os cartos que gañaba no traballo... E ela só pensaba na súa Tereixiña.
- Tereixa, imos dar un paseo. Menos mal que marchou a outra señora.
- A outra señora era Carme, mamá. Tamén é a túa filla.
- Queres facerme louca? Teríaa recoñecido!
Carme naceu dous anos despois de Tereixa. A pesar de a Ramón non lle importar a súa esposa, non eliminaba iso o seu dereito a ter relacións con ela, aínda que fose pola forza. Ela resignábase. O único que non quería é que espertase a súa filliña da alma.
Hoxe eran as dúas quen a coidaban. Turnábanse entre elas para durmir con ela, paseala, facerlle a comida... Pero tiña un terceiro fillo, Vítor. Coitado. Morreu durante a guerra, á que fora forzado para ir co pai con tan só 15 anos. Foi o principio do fin. O horrendo Ramón marchou facer fortuna a Cuba sen a avisar e ela quedou chorando día e noite soa na súa casa pola perda do seu fillo.
Con Tereixa e Carme casadas, non lle quedou outra que tentar reconducir a súa vida ela soa. Pasaba o día enteiro limpando escaleiras. Magoábase todas as noites pola súa desgraza, malia que as súas fillas e os seus netos a visitaban todas as fins de semana. Corría o tempo e xa non sabía se choraba polo fillo perdido ou por unha vida perdida, ao fin e ao cabo é o que estaba a facer coa súa.
Pouco a pouco foi esquecendo, cada vez máis. Progresivamente todo se esvaía na súa mente. Agora entraba nun portal estraño e subía unhas escadas moi estreitas dun edificio vello. Non sempre conseguía lembrar que aquela era a casa na que sempre vivira infeliz. Pronto a deitaría unha estraña á que sempre ouvía rezar que "oxalá mamá poida morrer sen lembrar nada. Polo menos que descanse en paz". E mandándoa calar unha noite máis, pechaba os ollos e soñaba o que fixera durante o día: o ben que o pasaban os tres fillos na montaña rusa era todo o que lembraba daquelas últimas 24 horas.
*
lunes, 28 de junio de 2010
Retrato dunha noite
Dende alí había unha bonita escena, variable de significado segundo o punto de vista. Como sempre, a lúa facía a súa aparición como cada noite. Esa mesma lúa desaparecerá pola mañá, pero voltará mañá, algo que nunca poderemos dicir os seres humanos con certeza. Un destes seres, Neil Armstrong, pisou supostamente por primeira vez a súa superficie en 1969. Así el sobrevivirá no recordo, na historia, tras poñer a bandeira dos Estados Unidos de América, bandeira que serviu ao mesmo tempo para instalar no mesmo satélite o sistema capitalista. Soa absurdo, mais todos podemos mercar algún pedazo da lúa. É dicir, ten un dono que comercia con ela. Isto fai perigar a paz na antítese do sol a imitación do que sucede no planeta Terra. Por tanto, na lúa elimináronse as fronteiras en beneficio do capital, soño de moitos.
Falando de fronteiras, alí ao fondo tamén se divisan unhas montañas. Aparentemente pedazos de terra e pedra, con algunhas árbores e demais flora. Porén, hai moito máis. Unha fronteira pasa por alí; mágoa que a noite non ma deixe ver. Tan preto e tan lonxe dos meus veciños. Falamos distinto, temos diferentes dereitos, debatemos sobre distintas cousas e os nosos controladores sociais manipuláronnos como dous entes separados. Foi en 1297 co Tratado de Alcañices cando practicamente se selou que fósemos uns e outros, aínda que máis ben debería dicir uns e outros forzados a ser outros.
O silencio da noite lévame a erguer novamente a cabeza. Agora contemplo a luz das estrelas que antes ou despois se apagará. Son tan diferentes cando se ven en paz ou en guerra, só ou acompañado, estudándoas ou simbolizándoas. Para min eran tranquilidade ou unha falsa realidade que probablemente non exista xamais. Se non é posible que exista, por que as miramos? Por que soñamos con elas? Porque cremos irremediablemente en que o mundo pode ser mellor, mais logo regresa o día, asociado durante moito tempo ao belo, e mostra o rostro negativo da vida. Podemos loitar por acadar a tranquilidade da noite ou, se tivemos a sorte de nacer onde non fai frío e os alimentos chegan á boca, mirar o reloxo para poder calcular o tempo que resta para vermos as estrelas e imaxinar que o mundo é xusto.
Quizais esta noite repita outra vez a escena. Só outra vez. Significará o mesmo?
*
Falando de fronteiras, alí ao fondo tamén se divisan unhas montañas. Aparentemente pedazos de terra e pedra, con algunhas árbores e demais flora. Porén, hai moito máis. Unha fronteira pasa por alí; mágoa que a noite non ma deixe ver. Tan preto e tan lonxe dos meus veciños. Falamos distinto, temos diferentes dereitos, debatemos sobre distintas cousas e os nosos controladores sociais manipuláronnos como dous entes separados. Foi en 1297 co Tratado de Alcañices cando practicamente se selou que fósemos uns e outros, aínda que máis ben debería dicir uns e outros forzados a ser outros.
O silencio da noite lévame a erguer novamente a cabeza. Agora contemplo a luz das estrelas que antes ou despois se apagará. Son tan diferentes cando se ven en paz ou en guerra, só ou acompañado, estudándoas ou simbolizándoas. Para min eran tranquilidade ou unha falsa realidade que probablemente non exista xamais. Se non é posible que exista, por que as miramos? Por que soñamos con elas? Porque cremos irremediablemente en que o mundo pode ser mellor, mais logo regresa o día, asociado durante moito tempo ao belo, e mostra o rostro negativo da vida. Podemos loitar por acadar a tranquilidade da noite ou, se tivemos a sorte de nacer onde non fai frío e os alimentos chegan á boca, mirar o reloxo para poder calcular o tempo que resta para vermos as estrelas e imaxinar que o mundo é xusto.
Quizais esta noite repita outra vez a escena. Só outra vez. Significará o mesmo?
*
lunes, 1 de marzo de 2010
Subo ou baixo, Rosa?
É certo que levaba moito tempo sen escribir por aquí, mais as palabras de Rosa Díez da semana pasada non poden caer en saco roto. "Zapatero podría ser gallego, en el sentido más peyorativo". Primeiramente me sinto ofendido por ser unha discrimación ao meu país e á nosa sociedade; discriminación que se perpetúa xa dende hai séculos e que durante moito tempo creou un sentimento de autoodio que aínda se mantén vivo en pleno século XXI. Porén, as cousas parece que comezan a mudar e a sociedade ergueu rapidamente a voz para contrarrestar as ideas (se é que se poden considerar como tais) dunha señora que sempre quixo dar a nota co seu argumento antinacionalista, marcado pola intolerancia.
Non é a primeira vez que as súas verbas atacan aos galegos. E o seu ataque non é algo que poidamos calificar de non intencionado. A señora Díez sabe que tipo de votantes procura: os irracionais que só desexan ouvir frases non meditadas e que ensalcen un estado unitario no que non haxa espazo para as diferentes opinións. Sabe que este é o mellor momento prante a crise económica na que estamos inmersos. Tamén coñece a realidade de a pé, porque os cidadáns están a desgusto cos políticos de turno. E, como os galegos non importamos, somos un cebo perfecto para ser atacado como motivo de risa. Si, tan divertidos somos que aínda hoxe non sabemos se rimos por non chorar ou pola ignorancia dunha política pobre. Sexa como for, creo que ningún galego, soba ou baixe, non deteste neste momento a Rosiña.
Por certo, que por bocas militares como a da líder de UPyD morre moita xente. Denuncio a violencia, pero hai veces que a entendo. Por frases incoherentes como estas, o odio medra nos corazóns da xente e a razón pasa a un segundo plano. Se cadra, o mellor sería obviar (o mellor desprezo é o non aprezo, dise), pero nalgún momento o pobo galego debía alzar a voz. E esa debe ser a idea: levantarnos, crecer como pobo, mais sen esquecer que as ideas son o primeiro. Pois non queremos a unha Rosa Díez entre nós, verdade?
*
Non é a primeira vez que as súas verbas atacan aos galegos. E o seu ataque non é algo que poidamos calificar de non intencionado. A señora Díez sabe que tipo de votantes procura: os irracionais que só desexan ouvir frases non meditadas e que ensalcen un estado unitario no que non haxa espazo para as diferentes opinións. Sabe que este é o mellor momento prante a crise económica na que estamos inmersos. Tamén coñece a realidade de a pé, porque os cidadáns están a desgusto cos políticos de turno. E, como os galegos non importamos, somos un cebo perfecto para ser atacado como motivo de risa. Si, tan divertidos somos que aínda hoxe non sabemos se rimos por non chorar ou pola ignorancia dunha política pobre. Sexa como for, creo que ningún galego, soba ou baixe, non deteste neste momento a Rosiña.
Por certo, que por bocas militares como a da líder de UPyD morre moita xente. Denuncio a violencia, pero hai veces que a entendo. Por frases incoherentes como estas, o odio medra nos corazóns da xente e a razón pasa a un segundo plano. Se cadra, o mellor sería obviar (o mellor desprezo é o non aprezo, dise), pero nalgún momento o pobo galego debía alzar a voz. E esa debe ser a idea: levantarnos, crecer como pobo, mais sen esquecer que as ideas son o primeiro. Pois non queremos a unha Rosa Díez entre nós, verdade?
*
Suscribirse a:
Entradas (Atom)