Tesouro na area

Víase a súa figura movéndose rápido entre a area. Corría cara a un punto fixo. E, de repente, parou de súpeto entre os millóns de grans, facendo un pequeno buraco. Escavaba con moita velocidade, observando a cada instante o ceo gris. Fitábao con temor.

Estabamos el e eu sós en toda a praia, así que pouco a pouco me fun achegando. Recórdabao de algo, dalgunha pequena calexa ou dalgún comedor. Non conseguía lembralo. Continuei na súa dirección sen que el reparase niso. Só as nubes e o buraco lle preocupaban. Non obstante, amainou o ritmo das súas mans e quitaba con máis lentitude a area, como se a quixese analizar. A uns 20 metros del pareime en seco para ver se desta forma me dicía algo. Pero nada. Seguía ao seu.

Quizais a miña parada me serviu tamén para pensar máis detidamente, porque de pronto saíume disparado o nome da miña boca:

- Félix!

El non deu a volta. Pero si respondeu, aínda que nun ton case imperceptible.

- Xa te vira hai tempo, Paquiño. Fai o favorciño de non moverte de aí -soltou convencido.

Logo engadiu rapidamente:

- Non te sintas ofendido. Se es o meu amigo, non che importará estar uns minutiños aí quietiño. Non che é así?
- Si, si. Sen problema -respondín sen convencemento ao principio, ao que logo repliquei-. Pero que che pasa? Queres que che axude?
- A mellor axuda que me podes dar é que non te movas. Estou a procurar algo. O máis importante da miña vida.

Eu non fun quen de dar un paso. Debatíame entre o medo e a emoción de coñecer o que andaba a buscar Félix. Axexeino durante varios minutos e as primeiras gotas daquel ceo ameazante comezaron a caír con raiba. Tampouco a fría auga moveu un centímetro a miña posición. Ata que, de pronto, Félix berrou como un tolo.

- Merda! Merda! Merda! Puta chuvia! -e cambiando de présa de ton, díxome-. Vámonos cear, Paquiño. Has ter fame!

Seguino sen rechistar, como se fose unha orde irrexeitable. Íamos ambos calados, de palabras e frío. Tardamos dúas horas ata chegar o albergue que correspondía esta semana. Outra vez tocaba sopa de verdura. Sentoume xenial e liberoume da miña presión, que me ataba o estómago. De forma que decidido, preguntei a Félix qué buscaba esa tarde na praia.

- Quería recuperar o tesouro que me fai estar aínda aquí hoxe, esa única bágoa de felicidade que soltei na miña vida.

*