Un espertar estraño

Teño necesidade de relatar algo que me pasou e que non consigo explicar. Estaba o pasado xoves en Salamanca e quedar cuns amigos a tomar unhas copas. Como sempre, metímonos nun local e veu falarme unha bonita rapaza zamorana á cal non coñecía de nada. Despois dunha conversación inicial sobre o escaso valor de gran parte da obra vangardista da literatura italiana. A conclusión á que chegamos é que a súa magnífica teoría, como unha loita fronte ao canon literario, quedou descompensado polo seu reflexo práctico.

Toda esta conversa e as vindeiras, que non as comento porque non as lembro, acompañábanse da música de Sabina e algún que outro vaso de alcol. O seguinte recordo xa é bastante posterior e gustaríame saber o seu porqué: erguinme o venres nunha habitación estraña, con dúas camas, dun hostal de Ávila, ao lado de Claudia, que así se chamaba ela. E non me erguín porque non estivese ben o local, de nome Zaragoza, senón porque nos chamaron de recepción comunícandonos que nos tiñamos que ir, que xa era a hora de abandonar a habitación pois estaban os seguintes inquilinos á espera.

O meu primeiro instinto non foi preguntar que facía alí, senón mirar a Claudia e rirnos polo chan. Como chegamos alí? Que fixemos? Por que collemos unha habitación doble para durmir abrazados?

Hai moitas cousas que non teñen resposta e esta historia é unha delas. É unha pena que non sexa real, mais si espero que os escasos lectores que teño me comenten algo ao lela.

*

O sorriso

O sorriso dun neno. O sorriso dunha nai. O sorriso dun pai. O sorriso dun amigo. O sorriso dunha moza. O sorriso do veciño. O sorriso do afortunado. O sorriso do desgrazado. O sorriso do rico. O sorriso do pobre. O sorriso do branco. O sorriso do negro. O sorriso do sobrio. O sorriso do ebrio. O sorriso do médico. O sorriso do enfermo. O sorriso dos debuxos. O sorriso das fotografías. O sorriso de todos e cada un dos individuos... Que nada nin ninguén nos quite o sorriso da cara porque é o ben máis preciado do ser humano!

*

A chuvia máxica: Santiago

Cando collín aquel bus o mércores, xa sabía que a felicidade que me ía envolver durante os días que estivese en Santiago. Saín nervioso por volver a miña cidade, porque se algunha cidade podo considerar como tal esa é Compostela. O bus parecía non avanzar nas miñas ansias de chegada, pero como se dunha conexión existente entre alma e Galicia, tiven a sorte de me quedar durmido en canto entrei no país.

Ao espertarme, pensei que xa era o meu destino. Porén tería que esperar ainda dúas horas. Non pasaba nada: volvía estar na casa. Montei novamente no bus e aí si que a emoción me creaba uns nervos tremendos. Unha hora, media hora, dez minutos... e arribo por fin. Baixo do bus espectante. Estaba chovendo, mais iso era o de menos. Apetecíame mollarme, empaparme novamente, como se dunha chuvia purificante se tratase. Baixo Vite e todo me resulta familiar. O tempo non pasara, porque ancleime na cidade dos meus soños. Paso por diante das miñas facultades, representación da modernidade e preciosidade unha, e o dun edificio totalmente austero a outra. O primeiro que se me pasa pola cabeza é con cal me sinto máis identificado. Creo que o tempo de estadía en cada unha non importou para a elección despois de saber o que realmente penso.

Finalmente, vexo logo dun tempiño a unha persoa moi especial. Iso vólveme realzar o sentimento de que Santiago é a miña cidade. Falo con el e quedo para máis tarde. El dotarame dun teito, previo paso por algúns locais. Pecho a porta de saída e novamente a camiñar baixo a chuvia. Como antigamente, non sei como mas apaño para ir sen nada e mollarme tan pouco. Volvendo ao tema, retomo o camiño que durante catro nos fixen tantas veces: saio das facultades e á dereita encóntrase o Auditorio de Galicia, con xente refuxiada baixo os seus soportais. Paso os xardíns do Campus e chego a Pelamios, rúa que todo o mundo odia porque no seu final ten unha costa que, como diría a miña avoa, tira de peito. O mércores, ao contrario que en anteriores ocasións, gustábame. De feito, debín bater un récord en tempo de ascenso, que se debe sen ningún tipo de dúbida ás ganas que tiña de cear ese kebap con outras dúas persoas ás que aprezo un montonazo. Ao chegar ao cruce de medicina, miro a un lado e a outro xa que para cruzar alí case sempre trae tela. Xa avistaba a catedral e a súa praza do Obradoiro, con esas gotas que caían e aínda a facían máis fermosa. Deleito a vista con tal monumento e xa estou na rúa do Franco, esa na que seguramente nunca chegue a cear nin comer. Sempre tan preparada para os visitantes da cidade... Así, corro practicamente ata chegar á praza do Toural. E alí están.

Pasara só unha hora dende que chegara. Parecía un neno pequeno cunha lambetada. Agora xa me volve quedar lonxe ese lugar máxico, mais sei que sempre unha gran parte da miña alma residirá alí.

*

Nada de calar e máis pregoar

Chega o día post-eleccións e semella que xa está todo dito. Ao igual que o sábado era o día de reflexión, hoxe si comeza unha verdadeira etapa de tal cousa. É o momento de pensar que se fixo ben e que non; por que os resultados foron tan sumamente claros nas eleccións con maior porcentaxe de voto no país... Foi a sociedade quen falou e iso hai que respectalo.

Evidentemente van cambiar moitas cousas. Mais isto non fai máis que reafirmarme nas miñas ideas. Leo dalgúns que din sentir amor por Galicia que é "un país de merda", que "somos uns ignorantes". Todo un absurdo: se non se tentan cambiar as cousas, nada mudará! Nin me rindo nin o farei. Porque o que eu penso ninguén mo vai quitar. Son eu mesmo e non representante dunhas siglas ás que teña que idolatrar. Hai moitas cousas importantes polas que loitar. Habíaas hai dous días e haberaas toda a vida, porque o día que se baixen os brazos será tempo de asumir as inxustizas. Así que nada de lamentacións, nada de pesimismo, nada de non respectar e poñámonos a traballar.

"Pois, dondequer, xigante / a nosa voz pregoa / a redezón da boa / Nazón de Breogán", di o noso himno. Así que nada de calar e máis pregoar!

*