A flor-illa

Non hai présa. Xa se acabou aquela primavera e todas as flores desapareceron. Habíaas amarelas e vermellas, as cales creaban unha falsa ilusión de paisaxe celestial. A min estas gustáronme moi pouco tempo, o que me levou descubrir entre elas unha branca. Metíase no medio de centos de flores coloridas que lucirían nas festas máis vulgares.

Todas as tardes ía contemplar a flor branca. Preguntábame que pensaría. Pensaría? Uns días apostaba que si e outros que non. Se cadra é culpa dos pétalos, que nos fan dubidar, facéndonos crer que está neles o noso futuro. Pero un día aconteceu algo marabilloso. A flor movérase. Non quixo estar nunca máis ao lado das súas irmás coloridas. Entón eu faleille, vin que realmente tiña vida, e pregunteille por que se cambiara de lugar. Estaba farta dos enganos: crer que querer era algo que dependía dela é un erro. As outras flores podían facer o que quixesen, pero ela non xogaría con ninguén.

O sol brillou todas as tardes. Charlaba horas e horas da miña vida coa flor. Considerábaa case como algo que formaba parte de min. Ela pedíame que a tocase e eu achegaba o meu nariz para cheirala. Era un aroma especial. Especial por fóra e especial por dentro. Dentro de min. Pouco importaba o que pensase o resto dos mortais ou o vínculo que puidese ter con aquel ser da natureza. Queríaa e non importaba nada máis.

O tempo corría moi lento nas noites. Durmía cunha flor de plástico para imaxinar que a tiña. Nunha desas longas madrugadas decidín que lle mostraría os meus sentimentos. Sería ao día seguinte. Así, pola mañá prepareime como nunca antes fixera: peiteime, puxen colonia e unha camisa. O camiño fíxeno case a trotar. Pero cando cheguei ao campo vinme sorprendido. Unha parella ocupara o meu espazo. El acariñaba o cóbado dela, mentres que ela esmagaba co seu outro cóbado a flor branca. Quixen berrar, mais non puiden. Logo só tentei pensar que a morte da miña flor fora por un xesto de amor verdadeiro.

*

O teatro da vida

A vida é sempre un teatro no que todos contamos con varios papeis. Traxedia e comedia mesturados como o pasado, presente e futuro. Probablemente, ao final das nosas vidas, tamén podamos dividila en tres ou cinco actos, a gusto do servidor. O director da peza ten todo pensado ata o máis mínimo detalle: a alegría, a tristeza, a farsa, a honra... É difícil sempre imaxinar o final, pero o máis acertado é crer que formará parte do xénero traballado por Esquilo. Lei de vida.

No mundo escénico hai quen se move mellor sobre a plataforma, quen consegue disfrazar mellor os seus sentimentos verdadeiros e quen logra o maior número de aplausos do público. Ben por eles. Outros son, talvez, demasiado naturais, dificilmente acadan o éxito aínda que se esforcen horas e horas e, en raras ocasións, saborean o cariño dos espectadores. Coitado o mundo.

Esta é a realidade da ficción ou a ficción da realidade. Nin máis nin menos. As nosas personaxes e as dos outros crúzanse unha e outra vez dalgunha forma. Cando era pequeno faláronme do rei escuro. Nunca o coñecín, pero sempre o temín. Por fin, despois de tanto tempo, vou desenfundar a miña arma para te combater. Ti tes un escudo moi forte tallado hai anos. A miña imaxinación recórreo a todas horas: nel descríbese o amor dun vasalo. Ansío que sexa unha personaxe integramente ficticia, mais dubídoo. Dubido todo a dicir verdade; seino polo debate interno das miñas propias personaxes. Álzase a voz do guerreiro: "Obvia a razón; conduce á verdade, pero tamén á caza do engano. Loita e mata". Logo aparece o racional: "De nada serve loitar, xa que só leva á derrota dun mesmo". Tamén se escoita a opinión do orgulloso: "Eu, aínda que non tivese a sorte de ter un escudo cunhas frases tan bonitas como as del, son mellor, o elixido, o esperado". Todos dicían a súa opinión sobre o asunto: o honesto, o mentiroso, o melancólico, o ciumento... O poder da mente quedaba reflectido nesa discusión e finalmente optei por durmirme e soñar. O que saíse de aí sería a miña decisión para acabar co rei escuro.

Deiteime e pecbei os ollos. Estaba só na cama, mentres que ti non o estarías. Ese sería o teu erro como o percibín durante o meu soño. O mundo onírico é crudelísimo: arranqueiche da cama ante os berros do teu vasalo. Comecei a golpearte por todos lados. Os teus ollos escurecían aínda máis (ti eras o rei escuro) e o sangue corría polo corpo. Vinte no chan. Sufrías. Sufrías porque estabas a pagar todos os teus delitos. Pero para min non era suficiente, quería humillarte máis. Acendín un dos teus cigarros e marqueiche a cara. Era o símbolo da vergoña. Escoitei os teus lamentos e súplicas. O que non sabía é que a ti, de pequeno, tamén che falaran de min como o rei brillante. Así puxeches ti o punto e final. O soño remataba co vasalo contando toda a súa tortuosa historia e queimando o escudo el mesmo. Horas despois espertei. O mellor sería omitir todo, pois aínda que a vida sexa un teatro hai leis que non se deben vulnerar. A verdade debe premiar. Custa crela, por veces, pero hai que facer o esforzo.

*