Noite tranquila

Outra mañá máis despertouna unha muller descoñecida:

- Veña, mamá, que teño que ir traballar. Agora vén Tereixa.

Tereixa? Nunca escoitara falar dese nome. Estaba convencida de que vivía nunha casa de tolos. Parecía que debía coñecer todo. Que xente máis estraña! O que si, deran no cravo co almorzo. Non faltaban as súas magdalenas preferidas. Saboreaba a primeira comida do día como se fose a última. As vellas magdalenas da panadería da esquina. Que sería do seu dono? O vello Agustín ía con ela a clase. Era guapísimo. Seguro que mellorou co tempo. Ela, que puido estar con el, errou. Escollera a Ramón. Maldito Ramón. A de penas que lle fixo pasar. Ao principio todo era bonito, mais logo chegou o desastre. Despois de quedar embarazada, el pensou que o fillo non era seu. Aí empezou: as malleiras, o maltrato psicolóxico, as ameazas con non darlle os cartos que gañaba no traballo... E ela só pensaba na súa Tereixiña.

- Tereixa, imos dar un paseo. Menos mal que marchou a outra señora.
- A outra señora era Carme, mamá. Tamén é a túa filla.
- Queres facerme louca? Teríaa recoñecido!

Carme naceu dous anos despois de Tereixa. A pesar de a Ramón non lle importar a súa esposa, non eliminaba iso o seu dereito a ter relacións con ela, aínda que fose pola forza. Ela resignábase. O único que non quería é que espertase a súa filliña da alma.

Hoxe eran as dúas quen a coidaban. Turnábanse entre elas para durmir con ela, paseala, facerlle a comida... Pero tiña un terceiro fillo, Vítor. Coitado. Morreu durante a guerra, á que fora forzado para ir co pai con tan só 15 anos. Foi o principio do fin. O horrendo Ramón marchou facer fortuna a Cuba sen a avisar e ela quedou chorando día e noite soa na súa casa pola perda do seu fillo.

Con Tereixa e Carme casadas, non lle quedou outra que tentar reconducir a súa vida ela soa. Pasaba o día enteiro limpando escaleiras. Magoábase todas as noites pola súa desgraza, malia que as súas fillas e os seus netos a visitaban todas as fins de semana. Corría o tempo e xa non sabía se choraba polo fillo perdido ou por unha vida perdida, ao fin e ao cabo é o que estaba a facer coa súa.

Pouco a pouco foi esquecendo, cada vez máis. Progresivamente todo se esvaía na súa mente. Agora entraba nun portal estraño e subía unhas escadas moi estreitas dun edificio vello. Non sempre conseguía lembrar que aquela era a casa na que sempre vivira infeliz. Pronto a deitaría unha estraña á que sempre ouvía rezar que "oxalá mamá poida morrer sen lembrar nada. Polo menos que descanse en paz". E mandándoa calar unha noite máis, pechaba os ollos e soñaba o que fixera durante o día: o ben que o pasaban os tres fillos na montaña rusa era todo o que lembraba daquelas últimas 24 horas.

*

Retrato dunha noite

Dende alí había unha bonita escena, variable de significado segundo o punto de vista. Como sempre, a lúa facía a súa aparición como cada noite. Esa mesma lúa desaparecerá pola mañá, pero voltará mañá, algo que nunca poderemos dicir os seres humanos con certeza. Un destes seres, Neil Armstrong, pisou supostamente por primeira vez a súa superficie en 1969. Así el sobrevivirá no recordo, na historia, tras poñer a bandeira dos Estados Unidos de América, bandeira que serviu ao mesmo tempo para instalar no mesmo satélite o sistema capitalista. Soa absurdo, mais todos podemos mercar algún pedazo da lúa. É dicir, ten un dono que comercia con ela. Isto fai perigar a paz na antítese do sol a imitación do que sucede no planeta Terra. Por tanto, na lúa elimináronse as fronteiras en beneficio do capital, soño de moitos.

Falando de fronteiras, alí ao fondo tamén se divisan unhas montañas. Aparentemente pedazos de terra e pedra, con algunhas árbores e demais flora. Porén, hai moito máis. Unha fronteira pasa por alí; mágoa que a noite non ma deixe ver. Tan preto e tan lonxe dos meus veciños. Falamos distinto, temos diferentes dereitos, debatemos sobre distintas cousas e os nosos controladores sociais manipuláronnos como dous entes separados. Foi en 1297 co Tratado de Alcañices cando practicamente se selou que fósemos uns e outros, aínda que máis ben debería dicir uns e outros forzados a ser outros.

O silencio da noite lévame a erguer novamente a cabeza. Agora contemplo a luz das estrelas que antes ou despois se apagará. Son tan diferentes cando se ven en paz ou en guerra, só ou acompañado, estudándoas ou simbolizándoas. Para min eran tranquilidade ou unha falsa realidade que probablemente non exista xamais. Se non é posible que exista, por que as miramos? Por que soñamos con elas? Porque cremos irremediablemente en que o mundo pode ser mellor, mais logo regresa o día, asociado durante moito tempo ao belo, e mostra o rostro negativo da vida. Podemos loitar por acadar a tranquilidade da noite ou, se tivemos a sorte de nacer onde non fai frío e os alimentos chegan á boca, mirar o reloxo para poder calcular o tempo que resta para vermos as estrelas e imaxinar que o mundo é xusto.

Quizais esta noite repita outra vez a escena. Só outra vez. Significará o mesmo?

*