Noite fría, pero seca. Non como o ano anterior ou hai dous que se puxera perdido cos seus amigos por causa dunhas fortes chuvias habituais por esas latitudes. Agora era a ocasión perfecta para saír e bailar as cincocentas cancións que repetirían na televisión e, de paso, coñecer algunha rapaza, que se xa se preparan normalmente, hoxe aínda máis. Dende que deixara a Paula, convertérase nun depredador de primeira. Porén, nunca quixera romper con ela totalmente. De vez en cando unha chamadiña e a durmir xuntiños. Fácil e rápido. Por iso lle daba un toque agora, para ver se podían quedar máis tarde. Unha vez, dúas, tres... mais o móbil só daba rede colapsada. "Boh, merda! De todas formas ela tamén sairá ata as mil".
Abría a porta e daba uns pasiños polo exterior. Ningún ruído, só as voces que saían do aparato radiofónico da súa saliña. Acendeu un cigarro e fumou devagar, tentando non lembrar o que estaba a perder. Mais era imposible. Só pensaba no fácil que é pillar cacho en noites como esta. O alcol facía milagres e calquera ano sería canonizado nunha festa destas. Con catro tías diferentes o ano pasado. "Ostia, por que a min?".
Acabou o cigarro e volveu entrar. Mirou a hora e comezou a facer montonciños de moedas con 35 céntimos que encheron a mesa. Logo comezou a observar os botóns dun equipo de control remoto e pulsou repetidamente o verde de subir e o vermello de baixar, tan mecanicamente que tiña a mente completamente en branco. Ata que a radio o alertou. Chegaba a hora. Entón abriu velozmente a bolsa que lle enviara a súa nai con comida e sacou as uvas. Enguliunas unha a unha. Despois iniciaron os fogos. "Pedazo cabróns. E agora chega o peor".
Foi outra vez para fóra, fumar outro cigarro, mais esta vez non puido acabalo. Tirouno pola metade porque un coche se aproximaba. Voltou novamente á saliña, quitou a súa chaqueta e quedou co xersei do uniforme.
- Ola, boas noites.
- Ola. Canto é?
- 1.65.
- Carallo, volveu subir.
- Hoxe soben moitas cousas, xa sabe.
- Pensaba que tiña xusto, pero non. Toma dous euros.
- Graciñas -colleu o diñeiro e agarrou un dos montóns de moedas-. Aquí ten o troco.
- Moitas grazas. Pois nada, meu, feliz ano.
- Igualmente, señor. Boa viaxe.
*
sábado, 30 de octubre de 2010
lunes, 25 de octubre de 2010
Mochila de fin de semana
Era aquel camiñante sen rumbo fixo. Ese fora o estilo de vida que elixira. O futuro, incerto; o pasado, unha aprendizaxe; o presente, unha experiencia. Deixara aparcados os medos iniciais, medos que, por outra parte, non eran del, senón daqueles que quería. Pero tiña que decidir, unha soa vida é moi pouco para compartir con todos. Por iso estaba alí, rodeado doutros como el. As súas estadías sempre eran de prazo curto. Breves, mais intensas. Quizais por esta causa a súa mochila era un compendio de recordos. Bos recordos, como sempre o deberían ser. Esa mochila acompañábao a cada parte e case sempre medraba, aínda que tiña un acceso restrito a só aqueles que deixasen un vestixio na súa alma. Malia que o home era pechado, abríase a todo o novo.
Os seus periplos por distintas cidades favorecía coñecementos que non se aprendían nos libros, aqueles que tamén sempre o acompañaban. Que bonitos aqueles versos: "É que como tu sabes / tu e eu não somos dois / e está tão bem assim / os anos parados". Unha boa lección de literatura nunca lle sabía mal, como tampouco lle sabían mal aquelas ceas nas que sentía que o menos importante era a comida. Casualmente sempre eran doces para degustar e gardar na memoria.
El só soñaba con coñecer o descoñecido. Agora ben, soñaba esperto, xa que as noites só eran outra escusa para prolongar os días. E, en moitas ocasións baixo a lúa, o descoñecido acababa por ser o seu espello. Que bonito, pensaba, cando as persoas descubrimos que as diferenzas non nos teñen por que facer diferentes. Quizais fixese deporte desde pequeno por esta razón. Non chegou nunca a cumprir o seu soño de neno de xogar no Bernabéu, pero si gozou con amigos en xardíns desnivelados. Adoitaba pensar que estas eran cousas para aquela súa amiga antropóloga. Seguro que ela sacaba unha boa conclusión. Ou para aquela outra que escribía poesías, para quen a vida é como o mar. Quen sabe.
Polo pronto, el seguía o seu camiño devagar divagando. Chegaba a un novo lugar e abría o seu caderno. De que escribiría? Do máis profundo e do máis profundamente absurdo, como sempre. Bolígrafo en man, deixaba alí parte da súa vida como se dun protagonista de ficción se tratase. Era naqueles momentos nos que non precisaba de nada máis, pois a súa existencia cambiaba de realidade. Todos os que lle falaban fóra dese mundo no que estaba inmerso encontraban repetidos "si" por resposta. O seu obxectivo era crear unha vida bonita (acaso a súa non o era?). Talvez algunha estudiosa que frecuentase os mesmos bares nocturnos que el puidese desvelar o sentido dos seus textos. De aí que falase e falase. Co namorado e con aquel que pescou o máis bonito peixe (que historia tan soada), coa sabia e co banal (non máis de 45 segundos por cabeza, por favor), co que non paraba de falar e con aquela á que conseguía sacar os seus desexos máis ocultos. Todos entraron nel dalgunha forma. Irase cedo, ten data de caducidade, pois non lle gusta bicar máis bandeiras que aquelas que lle din algo. Porén, nalgún outro punto do mundo, e cunha botella de auga enchida con líquido negro ou cunha arma adornada cunha peza de limón, acordarase de todos aqueles que foron capaces de suprimirlle as palabras. Se cadra, ese día ata aprende a cantar en húngaro ou baila samba no Brasil, porque era aquel camiñante sen rumbo fixo.
*
Os seus periplos por distintas cidades favorecía coñecementos que non se aprendían nos libros, aqueles que tamén sempre o acompañaban. Que bonitos aqueles versos: "É que como tu sabes / tu e eu não somos dois / e está tão bem assim / os anos parados". Unha boa lección de literatura nunca lle sabía mal, como tampouco lle sabían mal aquelas ceas nas que sentía que o menos importante era a comida. Casualmente sempre eran doces para degustar e gardar na memoria.
El só soñaba con coñecer o descoñecido. Agora ben, soñaba esperto, xa que as noites só eran outra escusa para prolongar os días. E, en moitas ocasións baixo a lúa, o descoñecido acababa por ser o seu espello. Que bonito, pensaba, cando as persoas descubrimos que as diferenzas non nos teñen por que facer diferentes. Quizais fixese deporte desde pequeno por esta razón. Non chegou nunca a cumprir o seu soño de neno de xogar no Bernabéu, pero si gozou con amigos en xardíns desnivelados. Adoitaba pensar que estas eran cousas para aquela súa amiga antropóloga. Seguro que ela sacaba unha boa conclusión. Ou para aquela outra que escribía poesías, para quen a vida é como o mar. Quen sabe.
Polo pronto, el seguía o seu camiño devagar divagando. Chegaba a un novo lugar e abría o seu caderno. De que escribiría? Do máis profundo e do máis profundamente absurdo, como sempre. Bolígrafo en man, deixaba alí parte da súa vida como se dun protagonista de ficción se tratase. Era naqueles momentos nos que non precisaba de nada máis, pois a súa existencia cambiaba de realidade. Todos os que lle falaban fóra dese mundo no que estaba inmerso encontraban repetidos "si" por resposta. O seu obxectivo era crear unha vida bonita (acaso a súa non o era?). Talvez algunha estudiosa que frecuentase os mesmos bares nocturnos que el puidese desvelar o sentido dos seus textos. De aí que falase e falase. Co namorado e con aquel que pescou o máis bonito peixe (que historia tan soada), coa sabia e co banal (non máis de 45 segundos por cabeza, por favor), co que non paraba de falar e con aquela á que conseguía sacar os seus desexos máis ocultos. Todos entraron nel dalgunha forma. Irase cedo, ten data de caducidade, pois non lle gusta bicar máis bandeiras que aquelas que lle din algo. Porén, nalgún outro punto do mundo, e cunha botella de auga enchida con líquido negro ou cunha arma adornada cunha peza de limón, acordarase de todos aqueles que foron capaces de suprimirlle as palabras. Se cadra, ese día ata aprende a cantar en húngaro ou baila samba no Brasil, porque era aquel camiñante sen rumbo fixo.
*
jueves, 14 de octubre de 2010
Desafío ao conquistador
Amo o odio dos teus ollos. Neles vexo o presente, pero tamén o pasado e o futuro. Es un conquistador, levas o sangue do teu pobo; non podes negalo. Dirás que eu tamén o porto, mais non, porque eu fun conquistado e colonizado (un paso máis aló do que ti fas). Continuamos a rebelión, aínda que cando te observo sempre penso que o meu forzado emperador é un santo ao teu lado. Agora chego a terras túas para desafiar o teu poder. Non pretendo guerrear. A derrota do meu bando é clamorosa. Un só soldado e sen máis arma que o sentido da vista e os meus ideiais. Podes atacar cando queiras. Sigo á espera, pero sei que nunca vas vir. Sentes medo de min, da miña simple presenza.
Podo percebir a túa aproximación de lonxe, cos berros que soltan aqueles a quen tes sometido. É entón cando levanto a cabeza. Axéxote dende a distancia e non te saco a mirada. Cravo os meus iris en ti. "Ven a min, cabrón", di a miña mente. En cambio só baixas a cabeza. Tendo tanto poder e non te atreves a facerme o mesmo que ao resto. Por iso me achego a ti. Non escapes máis, por favor. Só quero saudarte, dicir quen son e a que veño. Non sei por que nunca o fixemos, se nos coñecemos tan ben. Ou me dirás que non? Porque, dende que aquel mensaxeiro che deu a carta na que te informaban da miña chegada, estás tremendo.
Reaccionaches como os teus ancestros. Volta á violencia sobre os febles, aínda que eles te amen. Porén fáltache unha información. Xa cho dixen antes. Ti cres que eu veño de parte do meu conquistador. Non. Estás errado. Es consciente de que el conquista e logo coloniza, a diferenza túa, que só te impos sobre un territorio, extraes a súa riqueza e vaste. Voltas de vez en cando, xa que alí deixas un porto que acerque as riquezas. E ese porto, aínda que a xente saiba que vai na súa contra, sempre che dá a benvida. Coitados. Que lles ensinaches? Nada, son uns analfabetos. Décheslle catro instrumentos e a vivir de dúas melodías. A min, tamén conquistado, déronme algúns libros e a posibilidade de pensar. Ese é o verdadeiro terror que deberías ter ao me veres. Non vou provocarte na túa terra, nin moito menos tentar causar unha revolución na túa contra. Iso si, se o teu pobo me pregunta, vou defender as miñas ideas e pedirei a túa morte. Non participarei nela, pois non é a miña batalla. Se formase parte do meu conquistador, ben saberías que tería que loitar. Pero podes estar tranquilo, que non moverei un dedo. Só o fusil dos meus ollos e as palabras en resposta a mentes baleiras que se queiran abrir.
Si, amigo. Un día todas esas mentes en branco que posúes van encherse. Deberías aprender un chisquiño máis da historia, a pesar de que vivas dela. Primeiro serán poucos os que te neguen como lexítimo e pisaralos como formigas. Non hai problema, salvo que cando morre unha formiga, as súas compañeiras aparecen para rescatala sen importar que xa non teña vida. En consecuencia faralas saír do seu formigueiro e todo o mundo saberá o que pasa. Aí terás que dar concesións para acalmar o espírito rebelde. Tes sorte de que nunca tiveron a oportunidade de ler cousas libremente. Non lla deches, de aí que todo vaia máis lento. Pero caerás nunha morte lenta. Quizais quedes durante uns anos, apoiado por un sector do pobo, os das clases máis altas que poden calar á inmensa maioría de pobres. Estes últimos algún día liberaranse, acabarase a escravitura e despois: pum! Perdes outro territorio.
A solución que vas adoptar tamén a intúo nos teus ollos (sempre tan pechadiños e cheíños de ira). Fortalecerás aquilo que che quede, non vaia ser que outros cho leven. Vas resistir, non teñas medo. Porque es conquistador, pero para o resto do mundo non es ninguén. Non quero quitarte méritos. Se che consola, eu tampouco importo aos demais. A distinción está en que para ti é revelante (quen dixo que eras pequeno?); para min, non. O único pero que lle podes pór a ser pequeno (si, élo. Síntoo) é que vas ter que facer algunhas cousas que non queres. Unha delas, educar algúns dos teus súbditos. É mellor seres atacado por eles que por outros máis fortes (recorda por que me tiñas medo, aínda que esteas errado). Así comezará o teu declive. Atacarán primeiro nas proximidades e máis tarde chegará esa loita ás túas afastadas propiedades. Pouco a pouco irante minado, terás que empregar miles de efectivos que ou te abandonarán ou morrerán. Quedarás só e serás derrotado por unha simple flor. Entón o pobo abrirá os ollos e se acordará de min, daquel que esperou sentado a que acabases con el por medio da forza. Mais xa non estarei nesa última batalla, a dunha terra que loitará por saír de varias crises. Conformareime con que algún día resolva a da súa identidade.
*
Podo percebir a túa aproximación de lonxe, cos berros que soltan aqueles a quen tes sometido. É entón cando levanto a cabeza. Axéxote dende a distancia e non te saco a mirada. Cravo os meus iris en ti. "Ven a min, cabrón", di a miña mente. En cambio só baixas a cabeza. Tendo tanto poder e non te atreves a facerme o mesmo que ao resto. Por iso me achego a ti. Non escapes máis, por favor. Só quero saudarte, dicir quen son e a que veño. Non sei por que nunca o fixemos, se nos coñecemos tan ben. Ou me dirás que non? Porque, dende que aquel mensaxeiro che deu a carta na que te informaban da miña chegada, estás tremendo.
Reaccionaches como os teus ancestros. Volta á violencia sobre os febles, aínda que eles te amen. Porén fáltache unha información. Xa cho dixen antes. Ti cres que eu veño de parte do meu conquistador. Non. Estás errado. Es consciente de que el conquista e logo coloniza, a diferenza túa, que só te impos sobre un territorio, extraes a súa riqueza e vaste. Voltas de vez en cando, xa que alí deixas un porto que acerque as riquezas. E ese porto, aínda que a xente saiba que vai na súa contra, sempre che dá a benvida. Coitados. Que lles ensinaches? Nada, son uns analfabetos. Décheslle catro instrumentos e a vivir de dúas melodías. A min, tamén conquistado, déronme algúns libros e a posibilidade de pensar. Ese é o verdadeiro terror que deberías ter ao me veres. Non vou provocarte na túa terra, nin moito menos tentar causar unha revolución na túa contra. Iso si, se o teu pobo me pregunta, vou defender as miñas ideas e pedirei a túa morte. Non participarei nela, pois non é a miña batalla. Se formase parte do meu conquistador, ben saberías que tería que loitar. Pero podes estar tranquilo, que non moverei un dedo. Só o fusil dos meus ollos e as palabras en resposta a mentes baleiras que se queiran abrir.
Si, amigo. Un día todas esas mentes en branco que posúes van encherse. Deberías aprender un chisquiño máis da historia, a pesar de que vivas dela. Primeiro serán poucos os que te neguen como lexítimo e pisaralos como formigas. Non hai problema, salvo que cando morre unha formiga, as súas compañeiras aparecen para rescatala sen importar que xa non teña vida. En consecuencia faralas saír do seu formigueiro e todo o mundo saberá o que pasa. Aí terás que dar concesións para acalmar o espírito rebelde. Tes sorte de que nunca tiveron a oportunidade de ler cousas libremente. Non lla deches, de aí que todo vaia máis lento. Pero caerás nunha morte lenta. Quizais quedes durante uns anos, apoiado por un sector do pobo, os das clases máis altas que poden calar á inmensa maioría de pobres. Estes últimos algún día liberaranse, acabarase a escravitura e despois: pum! Perdes outro territorio.
A solución que vas adoptar tamén a intúo nos teus ollos (sempre tan pechadiños e cheíños de ira). Fortalecerás aquilo que che quede, non vaia ser que outros cho leven. Vas resistir, non teñas medo. Porque es conquistador, pero para o resto do mundo non es ninguén. Non quero quitarte méritos. Se che consola, eu tampouco importo aos demais. A distinción está en que para ti é revelante (quen dixo que eras pequeno?); para min, non. O único pero que lle podes pór a ser pequeno (si, élo. Síntoo) é que vas ter que facer algunhas cousas que non queres. Unha delas, educar algúns dos teus súbditos. É mellor seres atacado por eles que por outros máis fortes (recorda por que me tiñas medo, aínda que esteas errado). Así comezará o teu declive. Atacarán primeiro nas proximidades e máis tarde chegará esa loita ás túas afastadas propiedades. Pouco a pouco irante minado, terás que empregar miles de efectivos que ou te abandonarán ou morrerán. Quedarás só e serás derrotado por unha simple flor. Entón o pobo abrirá os ollos e se acordará de min, daquel que esperou sentado a que acabases con el por medio da forza. Mais xa non estarei nesa última batalla, a dunha terra que loitará por saír de varias crises. Conformareime con que algún día resolva a da súa identidade.
*
martes, 12 de octubre de 2010
Correspondencia con
Coa camisa por fóra e un ollo máis aberto que o outro, entrou. Sabía que o seu aspecto non era o mellor, pero o alcol facilitaba o seu estado de indiferenza. Todos reparaban nel, mentres a súa única intención era chegar esperto ao seu destino. Cheiraba a xenebra. Maldita festa. E eu que só saía para tomar unha birra. Claro, comezara pola cervexa de litro, que sempre acaba quente e crea unha sensación de necesidade de pedir outra fría. Así comprou a segunda. Tamén de litro. A outra botella, aínda que sen gozar tanto dela, quedou sen gota. Na miña terra din que é pecado deixala. Estivera con aquela moza que o fascinaba. Falaba coa ilusión dun neno pequeno, como aquel primeiro día que a bicou. A moi puta sabe foderme sen foder porque fode con outro. Ela despediuse del e el despediuse da cervexa para dar paso á xenebra. Oh, bendita anestesia. Chamou ao Rafa e foron a aquel lugar onde sempre se pesca algo. Yeah, houbo sorte. Estaba a Helena e outra vez foi conquistala. Sabía que era un obxectivo brando e que voltaría sen moito traballo aos seus brazos. Agora bótolle uns polvos e cando me aburra outra vez á merda... ás veces ata me dá pena. Rafa, entretanto, desaparecera. Saíu do pub e directo á súa casa. A borracheira impedíalle ir recto, pero conseguiu chegar. Nesas andaba, cando se deu conta de que tiña que baixar.
... Há correspondência com a linha amarela.
Por alí pasaba Daniel, o seu compañeiro de clase. Con cara de sono levantou a man facendo unha especie de saúdo. De onde virá este carallo? Aseado, e vestido de vaqueiros e camisola branca, tiña o seu día máis duro. Clases de oito a oito. E só dúas horas para descansar. Quen fixera estes horarios? Levaba a súa carpeta na man. Nela, unha foto do Che e algunha pegatina de outros revolucionarios. Tamén levaba un libro do Pepetela. Ese si que sabe. Adoraba a literatura, sobre todo aquela que se centraba na crítica social e política. A arte debe ter unha función. Sentado, ollaba para fóra escoitando o seu mp4: "Y si nos pintan como unos huevones; no lo somos, viva México, cabrones". Todos as mañás as mesmas cancións. Un non se pode durmir nos laureis. Acababa a melodía de Molotov.
... Há correspondência com a linha vermelha.
Aquel home traxeado parecía un peixe gordo. Cabelo a un lado e engominado, desprendía un cheiro moi agradable. De camisa branca, portaba un maletín. Espero que lles guste o maldito proxecto. Había semanas que traballaba naquilo. Unha aprobación por parte do estado significaría un millón de euros para a empresa. É a oportunidade da miña vida. Sentado, comprobaba unha e outra vez todos os papeis. Non podía faltar ningún. Todo en orde. Se todo saía como esperaba, nun par de horas estaría celebrándoo cun bo viño. O móbil soou de repente. Un aparello última xeración. Sonia, que foi? Si, vou para alá. Xa, xa. O de sempre. Que tal o parente? Que a ver se come un día co Manuel. Si, si, xa mos coñezo. Nunca entendín por que traballamos tanto o proxecto. Ri, ante a mirada das persoas que o rodeaban. Espera un momento que aquí non se escoita. Só un momentiño que isto xa para.
... Há correspondência com a linha azul.
Chocou con ese roñoso que molesta sempre. Cego, agarra nunha man o seu bastón e na outra un bote. Camiña dun lado para outro. Deus vos bendiga a todos, irmáns. De vez en cando un chsss. Esa era de 20 céntimos. Pantalóns desgastados e a súa xa habitual cazadora de pana verde. Bastón a un lado, bastón a outro. O espazo é o que el marque. Nin se molestan en apartar estes fillos da puta. Unha moeda, por favor. Move o bote e soa outra vez o tintineo. Chsss chsss! Dúas moedas dunha señora. Xa teño para comprar os pasteis. Continúa o camiño. Pasa do lado dereito da barra. Catro pasos e chega á porta. Non estivo mal.
... Há correspondência com a linha verde.
*
... Há correspondência com a linha amarela.
Por alí pasaba Daniel, o seu compañeiro de clase. Con cara de sono levantou a man facendo unha especie de saúdo. De onde virá este carallo? Aseado, e vestido de vaqueiros e camisola branca, tiña o seu día máis duro. Clases de oito a oito. E só dúas horas para descansar. Quen fixera estes horarios? Levaba a súa carpeta na man. Nela, unha foto do Che e algunha pegatina de outros revolucionarios. Tamén levaba un libro do Pepetela. Ese si que sabe. Adoraba a literatura, sobre todo aquela que se centraba na crítica social e política. A arte debe ter unha función. Sentado, ollaba para fóra escoitando o seu mp4: "Y si nos pintan como unos huevones; no lo somos, viva México, cabrones". Todos as mañás as mesmas cancións. Un non se pode durmir nos laureis. Acababa a melodía de Molotov.
... Há correspondência com a linha vermelha.
Aquel home traxeado parecía un peixe gordo. Cabelo a un lado e engominado, desprendía un cheiro moi agradable. De camisa branca, portaba un maletín. Espero que lles guste o maldito proxecto. Había semanas que traballaba naquilo. Unha aprobación por parte do estado significaría un millón de euros para a empresa. É a oportunidade da miña vida. Sentado, comprobaba unha e outra vez todos os papeis. Non podía faltar ningún. Todo en orde. Se todo saía como esperaba, nun par de horas estaría celebrándoo cun bo viño. O móbil soou de repente. Un aparello última xeración. Sonia, que foi? Si, vou para alá. Xa, xa. O de sempre. Que tal o parente? Que a ver se come un día co Manuel. Si, si, xa mos coñezo. Nunca entendín por que traballamos tanto o proxecto. Ri, ante a mirada das persoas que o rodeaban. Espera un momento que aquí non se escoita. Só un momentiño que isto xa para.
... Há correspondência com a linha azul.
Chocou con ese roñoso que molesta sempre. Cego, agarra nunha man o seu bastón e na outra un bote. Camiña dun lado para outro. Deus vos bendiga a todos, irmáns. De vez en cando un chsss. Esa era de 20 céntimos. Pantalóns desgastados e a súa xa habitual cazadora de pana verde. Bastón a un lado, bastón a outro. O espazo é o que el marque. Nin se molestan en apartar estes fillos da puta. Unha moeda, por favor. Move o bote e soa outra vez o tintineo. Chsss chsss! Dúas moedas dunha señora. Xa teño para comprar os pasteis. Continúa o camiño. Pasa do lado dereito da barra. Catro pasos e chega á porta. Non estivo mal.
... Há correspondência com a linha verde.
*
sábado, 9 de octubre de 2010
A harmonía do silencio
Unha historia sen acabar. Así quedaba aparantemente este espazo. O silencio apoderouse del durante varios meses, a pesar de que o relato xa tivese un final preparado. De feito hai un final publicado. "O gato e o burro" titulábase. Coherente no momento; desaxustado a día de hoxe, cando introduciría nesa denominacón o xénero feminino. Non retocaría gran cousa (só dúas letras), aínda que ás veces pequenas modificacións significan un cambio radical. O conto agora sería outro.
O silencio é fundamental. Os mellores músicos, instrumentais, da palabra ou da mestura de ambos, sábeno. E como falar é cantar, e o pensamento é linguaxe, nós tamén precisamos do silencio para alcanzar a harmonía. Xa que eu tamén desexo saber manexar o silencio, finalizo aquí esta pequena entrada.
Ah, non! Gustábame dicir outra cousa, aínda que vaia en contra da lóxica do texto (ou non). As linguas na Romania occidental crearon pola evolución fonética do latín varias formas verbais homónimas na primeira e terceira persoas do singular, o que implica que ante a ausencia do suxeito podemos estar falando do eu, del, dela ou diso.
Así rompín eu o meu silencio.
*
O silencio é fundamental. Os mellores músicos, instrumentais, da palabra ou da mestura de ambos, sábeno. E como falar é cantar, e o pensamento é linguaxe, nós tamén precisamos do silencio para alcanzar a harmonía. Xa que eu tamén desexo saber manexar o silencio, finalizo aquí esta pequena entrada.
Ah, non! Gustábame dicir outra cousa, aínda que vaia en contra da lóxica do texto (ou non). As linguas na Romania occidental crearon pola evolución fonética do latín varias formas verbais homónimas na primeira e terceira persoas do singular, o que implica que ante a ausencia do suxeito podemos estar falando do eu, del, dela ou diso.
Así rompín eu o meu silencio.
*
Suscribirse a:
Entradas (Atom)