O gato e o burro (I)

Hoxe aínda me estou a dar cabezazos contra a madeira superior. Só a min se me ocorre non pensar. Co feliz que podía ser hoxe. E agora pechado nesta merda de cadaleito. Cajoendiola. Ata aparecería nos libros do futuro. Eu, que nunca estudei nada, desvelaría un dos maiores segredos do mundo. Ben, vouvos contar a miña historia. Así aínda fago algo esta noite, que seica os domingos non nos podemos mover.

Un día coñecín a un chinés dos que montaron a tenda na vila. Ía á mesma tasca que nós e rápido se afeccionou aos viños do Manolo. A nós os seis (que era os que estabamos), claro, todo nos chamaba a atención nel. Baixiño, ollos rasgados... Foi a novidade. Pero o que máis me sorprendeu a min non foi o seu aspecto, senón os seus hábitos. Bebían licor de serpe e comían can e gato. As voces de sorpresa e gargalladas ouvíanse na mesma Muralla que montaron os ancestros do noso novo amigo.

- Carallo, entón aquí estades alimentados que nin a vida, eh? Cans e gatos soltos e arroz barato... -dicía o Xurxo.

O chinés ría friamente, como finxindo ou tramando algo. El engadiu que tamén comían de vez en cando outras carnes como o porco ou a tenreira, mais que eran menos saborosas. Tamén lle gustaba o peixe, afirmaba. Foi pola sétima cunca cando me decatei de que algo agochaba. Foi aí cando lle preguntei en baixiño se non tiña nada máis que contar. Respondeume nervioso que non. Cazárao sen se apercibir o máis mínimo. Nese momento, con palabras pouca claras polo poder do alcol, espeteille.

- Manda collóns! Vós sodes mil millóns no voso país e nós en Galicia só tres. Algo pasa...

El negou tentando aparentar firmeza e dicindo que se debía á amplitude do territorio. Tíñao calado e só me faltaba discorrer de que se trataba o engano. Pagueille as miñas cuncas e as do chinés ao Manolo e marchei. Fun todo o camiño a darlle voltas ao maxín sen chegar a ningunha conclusión. Ao entrar na casa esperaba a Maruxa todo enfurruñada na cama. "Que horas son estas?". Mais non reparei moito. Deiteime ao seu carón e quedei medio a durmir, medio a matinar. E, non sei a que hora, saltei da cama:

-Pilleite, herba oriental! Sonche máis agudo cá ti. Aos outros podes enganalos, pero a min non!

A Maruxa espertou máis enfadada aínda. Acendeu a luz e mandoume directo ao sofá, "borracho de merda".

- Non te poñas así, muller. Que dormes ao lado do home máis listo do mundo.

Saín do cuarto e non fun ao sofá, senón que saín á rúa para procurar o que precisaba para me converter nun heroe nacional. Atopeino e voltei outra vez para a casa. Encendín a luz da cociña, cortei en anaquiños aquilo que traía e metino na boca. Despois tiña que probar os seus efectos. Daba un pouco de medo, así que collín o coitelo e craveino despaciño nunha man. Nin rastro de sangue. Así que me enchín de valentía e craveino no corazón. Ao principio con pouca forza, pero apretando cada vez con máis forza. Tanta que a punta do coitelo me saíu polo outro lado. E eu seguía alí, como se nada sucedese. Conseguira o que quería. Feliz, volvín ao cuarto e metinme na cama sen facer barullo para que a Maruxa non espertase. Caín rendido e espertei á unha da tarde do día seguinte.

*

Odi et amo

Agora amo o odio.
De sempre odio o amo.

*

Clandestino

Meteu as mans nos petos e colleu todas as moedas soltas que tiña. Intoduciu varias na cabina telefónica e marcou os 18 díxitos. Un ton, dous tons, tres tons...

- Si? Quen é?
- Ola, anana!
- Ola, Papá! -a sorpresa fixo berrar por toda a familia-. Mamá, Tom, vinde aquí! É papá! -volvendo ao pai-. Chamas por que vas volver pronto, verdade?
- Claro, cariño. Nunhas semanas xa estou aí de volta outra vez -contendo a respiración e metendo outra moeda-. Como está a miña princesiña?
- Xenial, aínda que te boto de menos. Mamá comproume o outro día unha boneca preciosa e a Tom unha bicicleta. Cando veñas, vas xogar connosco, a que si?
- Teño moitas ganas, parrula! Se vos portades ben, lévovos eu algo de aquí tamén. Pero tendes que ser bos, eh?
- Eu sempre son boa, papá! O outro día ata rifei a Tom por ir montando con outros catro amigos nunha moto.
- Este Tom -dixo rindo-. Menos mal que estás ti para pólo no bo camiño. Vasmo ter que pasar, que xa sabes que non podo falar moito.
- Vale, papi! Volve pronto!
- Quérote moito -suspirou, mentres outra moeda de 20 céntimos caía no aparello-. Un biquiño.
- Ola, papá -dixo entusiastamente Tom-.
- Tommy, fillo! Que tal vai?
- Estupendo. Viches o partido do outro día? Xa estamos en cuartos. Somos o primeiro equipo africano en conseguilo.
- Vino cuns amigos. Foi impresionante. Aquí todo o mundo quere que gañemos.
- Pois aquí hai unha festa tremenda. Despois do partido todos fomos á praza para celebralo.
- Por iso o da moto...
- Si, claro -riu-.
- Así que mamá comprouche unha bici, non? -outra moeda máis e xa só lle quedaban dúas de 50 céntimos-.
- Si. Encántame! Xa me dixo que foi un agasallo entre ti e ela!
- Agora a gozar con ela. Pero con coidado, eh? Pásame a mamá, anda! E coida dela e da túa irmá!
- Claro, papá! Deica pronto!
- Sam, amor! Que tal andas?
- Derreado, raíña! Non paro de camiñar, durmo pouco e a xente merca pouca cousa. Ademais a Policía séguenos moi de preto.
- Outra vez os malditos papeis, non?
- Si, outra vez esa merda -penúltima moeda-. Ao Jerry xa o mandan para casa esta semana. Eu conseguín escapar o outro día dunha redada; o que si, caéronme algunhas pulseiras polo camiño.
- Anda con tino, non che vaian dar unha boa malleira. E tes cartos para comer?
- O suficiente. O resto todo volo envío, xa sabes -última moeda-. Cómpralle aos críos o que queiran. E ti tamén. Eu, cuns poucos pesos, aguanto.
- Pero non deixes de comer, que logo me sinto mal cos agasallos dos nenos.
- Non penses niso, amor! Eu tamén estou a aforrar para que poidades vir, pero fáltame aínda bastante.
- Soño con iso todo o día. Sería tan...
- Perdoa, ceo! Isto cúrtase. Teño que despedirme xa!
- Que mágoa! Cóidate moito por aí!
- Fareino! Anda con ollo cos nenos. Quér...

Acabaron as moedas, colgou o teléfono, mirou a ambos lados para ver se estaba a Policía e continuou o paseo na procura dalgún posible comprador.

*

Clase maxistral

Tomamos a penúltima copa no Molly´s. En directo tocaba un saxofonista. Era dos seus preferidos, dicía. Para min era a primeira vez que o (ou)vía. Contábame, mentres fumaba un cigarro sensualmente, que fora de pequena ao conservatorio. Dez anos case sen se separar do violín e outros case vinte sen o sacar do armario. Eu repliquei que de vez en cando quedaba cuns amigos cos que me divertía facendo soar a miña guitarra. Sabía algunha canción das que puñan na radio.

Tres meses despois de coñecela, aínda sentía certa vergoña con ela. Observábaa de reollo cruzar as pernas. Estaba tan potente. E o mellor é que era toda para min. Os meus amigos tiñan envexa... É que esta muller é demasiado.

Cando acabou o concerto, díxome se quería tomar a última copa na súa casa e, como non podía ser doutro xeito, aceptei. Íamos os dous contentos pola rúa, abrazados e ríndonos con bromas absurdas. Chegamos á parada do taxi e subimos. "Á urbanización Piñeiro número 23, por favor", soltou con dificultade. O seu chalet era impresionante. A última vez que estivera alí bañámonos na piscina ata as 4 da mañá. Hoxe facía algo de fresco e ela non me deixou que me metese. De feito, antes de que puidese intentalo outra vez, xa me mordeu a boca. Devecía por unha relación. Notábase. Sempre que había sexo, mandaba ela en todo momento. Era fascinante. O mellor que probei. Botamos un polvo que nos saciou aos dous, ela encedeu un pito e eu dáballe bicos polo pescozo, mentres lle susurraba que me encantara estar con ela outra vez. Acabou o cigarro e durmimos espidos.

Pola mañá, espertoume ela facendo agarimos suaves sobre o meu peito. Eu aínda tiña sono, mais rápido me fixo baixar o sangue. O polvo matutino foi aínda máis salvaxe. Pedíame que berrase con forza. Ela facía o mesmo. Esforceime todo canto puiden para agradala e creo que cumprín. Logo veu o rato pesado no que remataba. Nunca sabía que dicirlle cando non quedaba alcol no meu corpo, así que me inventei a escusa de que quedara ás 12.30 para xogar un partido e dirixinme ao baño para pegarme unha ducha. Logo vestinme, unha despedida rápida e avancei cara á parada de autobús. Era o 7 o que me levaba ata o meu piso. Dende alí tardaría preto dunha hora, polo que se tivese partido realmente non chegaría. Deille voltas durante o traxecto a que pensaría en realidade de min.

Ás 12.45 entrei no meu piso compartido de estudantes. Había caixas das pizzas tiradas polo chan e cartóns de viño, botellas e vasos ciscados polo salón. Perdérame unha boa. Despois de durmir nun precioso chalet, aquilo semellaba un cortello. Púxenme a arrumbar un pouco o meu cuarto e logo deiteime sobre a miña cama, á que lle saían os ferros por todos lados. Cando xa pechara os ollos e o sono se apoderara de min, o son do móbil espertoume. Era unha mensaxe dela:

- Gustoume moito volverte ver na miña casa. Vémonos mañá en clase, así que disimula cos teus compañeiros. Un bico!

*

Tesouro na area

Víase a súa figura movéndose rápido entre a area. Corría cara a un punto fixo. E, de repente, parou de súpeto entre os millóns de grans, facendo un pequeno buraco. Escavaba con moita velocidade, observando a cada instante o ceo gris. Fitábao con temor.

Estabamos el e eu sós en toda a praia, así que pouco a pouco me fun achegando. Recórdabao de algo, dalgunha pequena calexa ou dalgún comedor. Non conseguía lembralo. Continuei na súa dirección sen que el reparase niso. Só as nubes e o buraco lle preocupaban. Non obstante, amainou o ritmo das súas mans e quitaba con máis lentitude a area, como se a quixese analizar. A uns 20 metros del pareime en seco para ver se desta forma me dicía algo. Pero nada. Seguía ao seu.

Quizais a miña parada me serviu tamén para pensar máis detidamente, porque de pronto saíume disparado o nome da miña boca:

- Félix!

El non deu a volta. Pero si respondeu, aínda que nun ton case imperceptible.

- Xa te vira hai tempo, Paquiño. Fai o favorciño de non moverte de aí -soltou convencido.

Logo engadiu rapidamente:

- Non te sintas ofendido. Se es o meu amigo, non che importará estar uns minutiños aí quietiño. Non che é así?
- Si, si. Sen problema -respondín sen convencemento ao principio, ao que logo repliquei-. Pero que che pasa? Queres que che axude?
- A mellor axuda que me podes dar é que non te movas. Estou a procurar algo. O máis importante da miña vida.

Eu non fun quen de dar un paso. Debatíame entre o medo e a emoción de coñecer o que andaba a buscar Félix. Axexeino durante varios minutos e as primeiras gotas daquel ceo ameazante comezaron a caír con raiba. Tampouco a fría auga moveu un centímetro a miña posición. Ata que, de pronto, Félix berrou como un tolo.

- Merda! Merda! Merda! Puta chuvia! -e cambiando de présa de ton, díxome-. Vámonos cear, Paquiño. Has ter fame!

Seguino sen rechistar, como se fose unha orde irrexeitable. Íamos ambos calados, de palabras e frío. Tardamos dúas horas ata chegar o albergue que correspondía esta semana. Outra vez tocaba sopa de verdura. Sentoume xenial e liberoume da miña presión, que me ataba o estómago. De forma que decidido, preguntei a Félix qué buscaba esa tarde na praia.

- Quería recuperar o tesouro que me fai estar aínda aquí hoxe, esa única bágoa de felicidade que soltei na miña vida.

*