Hoxe vénse de asinar un acordo en Estrasburgo polo cal Batasuna non pode presentarse ás eleccións democráticas. Os motivos dise que están relacionados coa súa vinculación co grupo terrorista ETA. Primeiramente quero declararme contrario a toda acción terrorista, por moito que a razón dunha dimensión estratosférica. Porén, o que é habitual tamén xa neste Estado demagogo é desinformarnos da realidade basca.
Hai que recoñecer que ETA ten dous brazos: o político e o terrorista. Non todos os compoñentes de ETA son partidarios da violencia para conseguir o obxectivo da independencia. Isto ratifícase, máis ben ratificábase, nos comicios electorais, onde sempre tiraban uns 150000 votos. Precisamente, aquí está a única e verdadeira razón da decisión tomada pola UE e creada por Aznar en 1996, a cal foi respaldada polo PSOE en menos que canta un galo. Tan mal se levan os dous controladores da que din chamar democracia? Non! Son uns perfectos actores que venden un fume a bo prezo! Mais, retomando a idea daquela Lei de Partidos, debemos entender que por ela hoxe en Euskadi hai este goberno españolista, pois coa abstención destes máis de 150000 votos todo se facilita para os demagogos autodenominados demócratas.
Este é o noso sistema: a demagoxia pura e dura, que se define así "dexeneración da democracia, consistente en que os políticos, mediante concesións e gabanzas aos sentimientos elementais dos cidadáns, tratan de conseguir manter o poder". Violencia NON, está claro, pero enganos TAMPOUCO!
*
martes, 30 de junio de 2009
martes, 23 de junio de 2009
Cara a unha definición propia
Levo uns días reflexionando como definirme a min mesmo. E é que o sábado unha persoa dixo que eu lle recordaba a unha canción da Oreja de Van Gogh, La reina del Pop. Ao principio pensei que era absurdo, mais logo deume unha explicación que me resultou cando menos graciosa. O fragmento da canción ao que se refería di o seguinte: "Tienes talento, cultura, manos bonitas y estudias francés. Cantas, actúas y pintas, escribes poemas, todo lo haces bien. Has nacido artista, lo sé, se te nota en la cara tienes mucho poder. Firma aquí abajo y verás cómo cambia tu vida, es muy fácil ganar".
A priori é bastante halagador. Esa persoa comentaba que se sorpendía con algunhas das cousas que lle estiven contando e expliqueille algunha idea que tiña en mente. Iso abraiouna máis. Porén foi rápida en dicir que eu nunca chegaría a nada. "Podes facer o que queiras na vida, sabes facelo todo ben, pero nunca triunfarás sen vender a túa alma ao demo". A sinatura que falaba a canción que antes comentaba daba o estrelato no mundo pop, pero non por iso a calidade, a individualidade e a creatividade, senón o converterse en maniquí do mercado: gañar diñeiro e vía. Mais non quero falar de mercado hoxe, senón de procurar achegar unha definición sobre min mesmo.
Así, despois de tres días buscando uns poucos conceptos abstractos, pero que me sinteticen, concluín que son unha forma deformada de formal e informal. Gústame ser así.
*
A priori é bastante halagador. Esa persoa comentaba que se sorpendía con algunhas das cousas que lle estiven contando e expliqueille algunha idea que tiña en mente. Iso abraiouna máis. Porén foi rápida en dicir que eu nunca chegaría a nada. "Podes facer o que queiras na vida, sabes facelo todo ben, pero nunca triunfarás sen vender a túa alma ao demo". A sinatura que falaba a canción que antes comentaba daba o estrelato no mundo pop, pero non por iso a calidade, a individualidade e a creatividade, senón o converterse en maniquí do mercado: gañar diñeiro e vía. Mais non quero falar de mercado hoxe, senón de procurar achegar unha definición sobre min mesmo.
Así, despois de tres días buscando uns poucos conceptos abstractos, pero que me sinteticen, concluín que son unha forma deformada de formal e informal. Gústame ser así.
*
martes, 16 de junio de 2009
Realidade ou ficción
Na entrada anterior comentaba que na literatura debe entrar de todo, dende realidade a ficción. Pero que fago eu? Realidade ou ficción? Prometinche respondelo e fareino narrando unha acción que talvez recordes.
Entrabas onte pola porta da miña casa. Levabamos tempo sen vernos, bastante. Ofrézote un vasiño de zume e unhas galletas que tiña sobre a mesa do salón, xusto ao lado dun caderno no que tomo varias notas sobre o proxecto no que estou traballando. Mentres vou á cociña vexo que o folleas e é entón cando me preguntas para quen é un dos poemas que leches. Dígoche que para ninguén, que foi unha construción realizada nun momento de inspiración. Pareces aceptalo e o único que comentas é que che gusta moito. Curioso como son, demándoche unha razón pola cal afirmas que che atrae a composición. Disme que "simplemente me gustaría que alguén me dixese iso algunha vez". Sen malicia algunha, menciono ao teu mozo para saber que che di el. Aseguras que el é romántico e cóntasme emocionada como o outro día fixestes seis meses e que che regalou unha carteira e unha camiseta. Alégrome; parece que por fin te vexo contenta.
Logo os papeis invírtense e es ti a que me pregunta a min polas miñas relacións. A contestación a de sempre "nada importante que contar". Nótoche, nese momento, desconfiada e non tardas en soltar que non o cres, que as poesías van dirixidas a alguén. Para ser máis exactos, queres que che diga que son para ti. Non. Sábelo. Así, pouco a pouco, vaste achegando a min. Acaríciasme para que che susurre que as palabras do papel son túas.
Non obstante, a historia repítese unha vez máis, como todas as anteriores. Non pretendo nada máis do que che dou. Bícoche, íspoche, lévoche á miña cama e acabouse. Pero onte semellou non acabar nunca. Querías que te abrazase. Fíxeno, mais cunha indiferenza temible. Mentres ti soñabas con poder dicir algún día que serei teu, eu pensaba nos vellos recordos, felices momentos efímeros aos que si volvería unha e outra vez. Ao igual que ti te enganas comigo, eu engánome a min mesmo. Nunca volve o pasado e quixese que eses enganos fosen como aquelas mentiras da infancia, cando era un pequeno neno inxenuo que era feliz sen saber nada do mundo, onde os problemas non existían para min.
Vesme cos ollos iluminados e pregúntasme en que penso. Non podo mentirte en máis ocasións. "Recordo o meu primeiro recordo", foi o que dixen. Estaba no berce, nevara na Cañiza e vía como os meus tres irmáns xogaban fóra. Eu saltaba tirándome contra a fiestra para estar con eles, pero non podía porque estaba enfermo. Despois a mente levoume a cando, con tres anos, derramaba auga nos enchufes para que a miña avoa quedase pegada e rirme a costa diso. Non quería facerlle dano; o que me lembra que contigo pasa algo semellante. Só pretendo pasarmo ben, así que te desexo o mellor e ti dismo por primeira vez: "Ámote". Tento explicarche que non podo mudar a miña forma de pensar e uns minutos despois vaste desolada. Síntoo na alma, pecho a porta e vou para o salón. Reflexiono no que me estou a converter e isto lévame á cociña a coller unha botella de xenebra e facerme un cubata. Bebo amargamente. Un, dous, tres... perdo a conta. É aí, como aqueles poetas da bohemia francesa, cando empezo a escribir algo que empeza así:
De tanto querer, de tanto odiar,
hoxe só podo querer e odiar a un ser
declarado unanimemente culpable:
EU!
*
Entrabas onte pola porta da miña casa. Levabamos tempo sen vernos, bastante. Ofrézote un vasiño de zume e unhas galletas que tiña sobre a mesa do salón, xusto ao lado dun caderno no que tomo varias notas sobre o proxecto no que estou traballando. Mentres vou á cociña vexo que o folleas e é entón cando me preguntas para quen é un dos poemas que leches. Dígoche que para ninguén, que foi unha construción realizada nun momento de inspiración. Pareces aceptalo e o único que comentas é que che gusta moito. Curioso como son, demándoche unha razón pola cal afirmas que che atrae a composición. Disme que "simplemente me gustaría que alguén me dixese iso algunha vez". Sen malicia algunha, menciono ao teu mozo para saber que che di el. Aseguras que el é romántico e cóntasme emocionada como o outro día fixestes seis meses e que che regalou unha carteira e unha camiseta. Alégrome; parece que por fin te vexo contenta.
Logo os papeis invírtense e es ti a que me pregunta a min polas miñas relacións. A contestación a de sempre "nada importante que contar". Nótoche, nese momento, desconfiada e non tardas en soltar que non o cres, que as poesías van dirixidas a alguén. Para ser máis exactos, queres que che diga que son para ti. Non. Sábelo. Así, pouco a pouco, vaste achegando a min. Acaríciasme para que che susurre que as palabras do papel son túas.
Non obstante, a historia repítese unha vez máis, como todas as anteriores. Non pretendo nada máis do que che dou. Bícoche, íspoche, lévoche á miña cama e acabouse. Pero onte semellou non acabar nunca. Querías que te abrazase. Fíxeno, mais cunha indiferenza temible. Mentres ti soñabas con poder dicir algún día que serei teu, eu pensaba nos vellos recordos, felices momentos efímeros aos que si volvería unha e outra vez. Ao igual que ti te enganas comigo, eu engánome a min mesmo. Nunca volve o pasado e quixese que eses enganos fosen como aquelas mentiras da infancia, cando era un pequeno neno inxenuo que era feliz sen saber nada do mundo, onde os problemas non existían para min.
Vesme cos ollos iluminados e pregúntasme en que penso. Non podo mentirte en máis ocasións. "Recordo o meu primeiro recordo", foi o que dixen. Estaba no berce, nevara na Cañiza e vía como os meus tres irmáns xogaban fóra. Eu saltaba tirándome contra a fiestra para estar con eles, pero non podía porque estaba enfermo. Despois a mente levoume a cando, con tres anos, derramaba auga nos enchufes para que a miña avoa quedase pegada e rirme a costa diso. Non quería facerlle dano; o que me lembra que contigo pasa algo semellante. Só pretendo pasarmo ben, así que te desexo o mellor e ti dismo por primeira vez: "Ámote". Tento explicarche que non podo mudar a miña forma de pensar e uns minutos despois vaste desolada. Síntoo na alma, pecho a porta e vou para o salón. Reflexiono no que me estou a converter e isto lévame á cociña a coller unha botella de xenebra e facerme un cubata. Bebo amargamente. Un, dous, tres... perdo a conta. É aí, como aqueles poetas da bohemia francesa, cando empezo a escribir algo que empeza así:
De tanto querer, de tanto odiar,
hoxe só podo querer e odiar a un ser
declarado unanimemente culpable:
EU!
*
miércoles, 10 de junio de 2009
Blog e literatura
Sei que os escasos lectores que teño non cren que me esquecín de actualizar este blog. Tamén sei que algún demanda máis entradas para que as súas defecacións sexan máis amenas. O que non sei é de que lles gustaría de que falase. Porque, de que se debe falar nun blog ou na literatura en xeral? E, outra cuestión ligada a esta, pode ser un blog literatura?
Ben, para a primeira cuestión teño unha postura formada dende hai tempo. Non se pode pretender só entreter, tampouco se pode ser cen por cen pedante. Non creo que sexa conveniente falar soamente de aspectos políticos, nin de aventuras inventadas en mentes máis ou menos enxeñosas. Creo, ao igual que a miña idea do que debería ser política, na individualidade do creador e do receptor. Cada un ten unhas determinadas necesidades que satisfacer, algo que non todo o mundo entende e respecta. A pluralidade é fundamental no que pretende ser unha sociedade democrática. Agora ben, se non critico nin ataco a aqueles que buscan na televisión soamente a diversión e, polo tanto, a evasión, considero que existen uns entramados no medio televisivo que si deben ser atacados, porque nese espectáculo que é a televisión todo conduce a un sistema social, político e económico. En realidade, agás internet (por non estar regulamentado), practicamente todos os medios (non só xornalisticos, tamén inclúo música, literatura, etc.) dirixen aos lectores a unha sociedade de consumo que parece que xa alcanzou a súa plenitude. De aí que crea necesaria unha reflexión en cada lector sobre aquilo que consome e os seus gustos.
Sobre se un blog pode ser literatura, tamén creo que si. Estamos en plena revolución informática, un momento histórica probablemente clave e que marque as xeracións futuras, e a literatura non é allea a este fenómeno. Moitos son os que se adican xa a escribir na rede, con magníficos resultados nalgúns casos. Isto tamén nos interesa para apreciar que existe un grupo de individuos que aínda defende a idea de "a arte pola arte". Dende o meu punto de vista "chapeau". Porén, recoñezo que internet aínda non é seguido por todo o mundo. Unha capa importante de poboación non tivo contacto ata hoxe cun ordenador e, moito menos, con internet. Por tanto, creo que internet se afianzará co tempo como o medio onde se lerá máis literatura. Non obstante, terán que pasar moitos máis anos... cando o proceso no que estamos se acabe.
*
Ben, para a primeira cuestión teño unha postura formada dende hai tempo. Non se pode pretender só entreter, tampouco se pode ser cen por cen pedante. Non creo que sexa conveniente falar soamente de aspectos políticos, nin de aventuras inventadas en mentes máis ou menos enxeñosas. Creo, ao igual que a miña idea do que debería ser política, na individualidade do creador e do receptor. Cada un ten unhas determinadas necesidades que satisfacer, algo que non todo o mundo entende e respecta. A pluralidade é fundamental no que pretende ser unha sociedade democrática. Agora ben, se non critico nin ataco a aqueles que buscan na televisión soamente a diversión e, polo tanto, a evasión, considero que existen uns entramados no medio televisivo que si deben ser atacados, porque nese espectáculo que é a televisión todo conduce a un sistema social, político e económico. En realidade, agás internet (por non estar regulamentado), practicamente todos os medios (non só xornalisticos, tamén inclúo música, literatura, etc.) dirixen aos lectores a unha sociedade de consumo que parece que xa alcanzou a súa plenitude. De aí que crea necesaria unha reflexión en cada lector sobre aquilo que consome e os seus gustos.
Sobre se un blog pode ser literatura, tamén creo que si. Estamos en plena revolución informática, un momento histórica probablemente clave e que marque as xeracións futuras, e a literatura non é allea a este fenómeno. Moitos son os que se adican xa a escribir na rede, con magníficos resultados nalgúns casos. Isto tamén nos interesa para apreciar que existe un grupo de individuos que aínda defende a idea de "a arte pola arte". Dende o meu punto de vista "chapeau". Porén, recoñezo que internet aínda non é seguido por todo o mundo. Unha capa importante de poboación non tivo contacto ata hoxe cun ordenador e, moito menos, con internet. Por tanto, creo que internet se afianzará co tempo como o medio onde se lerá máis literatura. Non obstante, terán que pasar moitos máis anos... cando o proceso no que estamos se acabe.
*
Suscribirse a:
Entradas (Atom)