Noite tranquila

Outra mañá máis despertouna unha muller descoñecida:

- Veña, mamá, que teño que ir traballar. Agora vén Tereixa.

Tereixa? Nunca escoitara falar dese nome. Estaba convencida de que vivía nunha casa de tolos. Parecía que debía coñecer todo. Que xente máis estraña! O que si, deran no cravo co almorzo. Non faltaban as súas magdalenas preferidas. Saboreaba a primeira comida do día como se fose a última. As vellas magdalenas da panadería da esquina. Que sería do seu dono? O vello Agustín ía con ela a clase. Era guapísimo. Seguro que mellorou co tempo. Ela, que puido estar con el, errou. Escollera a Ramón. Maldito Ramón. A de penas que lle fixo pasar. Ao principio todo era bonito, mais logo chegou o desastre. Despois de quedar embarazada, el pensou que o fillo non era seu. Aí empezou: as malleiras, o maltrato psicolóxico, as ameazas con non darlle os cartos que gañaba no traballo... E ela só pensaba na súa Tereixiña.

- Tereixa, imos dar un paseo. Menos mal que marchou a outra señora.
- A outra señora era Carme, mamá. Tamén é a túa filla.
- Queres facerme louca? Teríaa recoñecido!

Carme naceu dous anos despois de Tereixa. A pesar de a Ramón non lle importar a súa esposa, non eliminaba iso o seu dereito a ter relacións con ela, aínda que fose pola forza. Ela resignábase. O único que non quería é que espertase a súa filliña da alma.

Hoxe eran as dúas quen a coidaban. Turnábanse entre elas para durmir con ela, paseala, facerlle a comida... Pero tiña un terceiro fillo, Vítor. Coitado. Morreu durante a guerra, á que fora forzado para ir co pai con tan só 15 anos. Foi o principio do fin. O horrendo Ramón marchou facer fortuna a Cuba sen a avisar e ela quedou chorando día e noite soa na súa casa pola perda do seu fillo.

Con Tereixa e Carme casadas, non lle quedou outra que tentar reconducir a súa vida ela soa. Pasaba o día enteiro limpando escaleiras. Magoábase todas as noites pola súa desgraza, malia que as súas fillas e os seus netos a visitaban todas as fins de semana. Corría o tempo e xa non sabía se choraba polo fillo perdido ou por unha vida perdida, ao fin e ao cabo é o que estaba a facer coa súa.

Pouco a pouco foi esquecendo, cada vez máis. Progresivamente todo se esvaía na súa mente. Agora entraba nun portal estraño e subía unhas escadas moi estreitas dun edificio vello. Non sempre conseguía lembrar que aquela era a casa na que sempre vivira infeliz. Pronto a deitaría unha estraña á que sempre ouvía rezar que "oxalá mamá poida morrer sen lembrar nada. Polo menos que descanse en paz". E mandándoa calar unha noite máis, pechaba os ollos e soñaba o que fixera durante o día: o ben que o pasaban os tres fillos na montaña rusa era todo o que lembraba daquelas últimas 24 horas.

*