Retrato dunha noite

Dende alí había unha bonita escena, variable de significado segundo o punto de vista. Como sempre, a lúa facía a súa aparición como cada noite. Esa mesma lúa desaparecerá pola mañá, pero voltará mañá, algo que nunca poderemos dicir os seres humanos con certeza. Un destes seres, Neil Armstrong, pisou supostamente por primeira vez a súa superficie en 1969. Así el sobrevivirá no recordo, na historia, tras poñer a bandeira dos Estados Unidos de América, bandeira que serviu ao mesmo tempo para instalar no mesmo satélite o sistema capitalista. Soa absurdo, mais todos podemos mercar algún pedazo da lúa. É dicir, ten un dono que comercia con ela. Isto fai perigar a paz na antítese do sol a imitación do que sucede no planeta Terra. Por tanto, na lúa elimináronse as fronteiras en beneficio do capital, soño de moitos.

Falando de fronteiras, alí ao fondo tamén se divisan unhas montañas. Aparentemente pedazos de terra e pedra, con algunhas árbores e demais flora. Porén, hai moito máis. Unha fronteira pasa por alí; mágoa que a noite non ma deixe ver. Tan preto e tan lonxe dos meus veciños. Falamos distinto, temos diferentes dereitos, debatemos sobre distintas cousas e os nosos controladores sociais manipuláronnos como dous entes separados. Foi en 1297 co Tratado de Alcañices cando practicamente se selou que fósemos uns e outros, aínda que máis ben debería dicir uns e outros forzados a ser outros.

O silencio da noite lévame a erguer novamente a cabeza. Agora contemplo a luz das estrelas que antes ou despois se apagará. Son tan diferentes cando se ven en paz ou en guerra, só ou acompañado, estudándoas ou simbolizándoas. Para min eran tranquilidade ou unha falsa realidade que probablemente non exista xamais. Se non é posible que exista, por que as miramos? Por que soñamos con elas? Porque cremos irremediablemente en que o mundo pode ser mellor, mais logo regresa o día, asociado durante moito tempo ao belo, e mostra o rostro negativo da vida. Podemos loitar por acadar a tranquilidade da noite ou, se tivemos a sorte de nacer onde non fai frío e os alimentos chegan á boca, mirar o reloxo para poder calcular o tempo que resta para vermos as estrelas e imaxinar que o mundo é xusto.

Quizais esta noite repita outra vez a escena. Só outra vez. Significará o mesmo?

*