Mochila de fin de semana

Era aquel camiñante sen rumbo fixo. Ese fora o estilo de vida que elixira. O futuro, incerto; o pasado, unha aprendizaxe; o presente, unha experiencia. Deixara aparcados os medos iniciais, medos que, por outra parte, non eran del, senón daqueles que quería. Pero tiña que decidir, unha soa vida é moi pouco para compartir con todos. Por iso estaba alí, rodeado doutros como el. As súas estadías sempre eran de prazo curto. Breves, mais intensas. Quizais por esta causa a súa mochila era un compendio de recordos. Bos recordos, como sempre o deberían ser. Esa mochila acompañábao a cada parte e case sempre medraba, aínda que tiña un acceso restrito a só aqueles que deixasen un vestixio na súa alma. Malia que o home era pechado, abríase a todo o novo.

Os seus periplos por distintas cidades favorecía coñecementos que non se aprendían nos libros, aqueles que tamén sempre o acompañaban. Que bonitos aqueles versos: "É que como tu sabes / tu e eu não somos dois / e está tão bem assim / os anos parados". Unha boa lección de literatura nunca lle sabía mal, como tampouco lle sabían mal aquelas ceas nas que sentía que o menos importante era a comida. Casualmente sempre eran doces para degustar e gardar na memoria.

El só soñaba con coñecer o descoñecido. Agora ben, soñaba esperto, xa que as noites só eran outra escusa para prolongar os días. E, en moitas ocasións baixo a lúa, o descoñecido acababa por ser o seu espello. Que bonito, pensaba, cando as persoas descubrimos que as diferenzas non nos teñen por que facer diferentes. Quizais fixese deporte desde pequeno por esta razón. Non chegou nunca a cumprir o seu soño de neno de xogar no Bernabéu, pero si gozou con amigos en xardíns desnivelados. Adoitaba pensar que estas eran cousas para aquela súa amiga antropóloga. Seguro que ela sacaba unha boa conclusión. Ou para aquela outra que escribía poesías, para quen a vida é como o mar. Quen sabe.

Polo pronto, el seguía o seu camiño devagar divagando. Chegaba a un novo lugar e abría o seu caderno. De que escribiría? Do máis profundo e do máis profundamente absurdo, como sempre. Bolígrafo en man, deixaba alí parte da súa vida como se dun protagonista de ficción se tratase. Era naqueles momentos nos que non precisaba de nada máis, pois a súa existencia cambiaba de realidade. Todos os que lle falaban fóra dese mundo no que estaba inmerso encontraban repetidos "si" por resposta. O seu obxectivo era crear unha vida bonita (acaso a súa non o era?). Talvez algunha estudiosa que frecuentase os mesmos bares nocturnos que el puidese desvelar o sentido dos seus textos. De aí que falase e falase. Co namorado e con aquel que pescou o máis bonito peixe (que historia tan soada), coa sabia e co banal (non máis de 45 segundos por cabeza, por favor), co que non paraba de falar e con aquela á que conseguía sacar os seus desexos máis ocultos. Todos entraron nel dalgunha forma. Irase cedo, ten data de caducidade, pois non lle gusta bicar máis bandeiras que aquelas que lle din algo. Porén, nalgún outro punto do mundo, e cunha botella de auga enchida con líquido negro ou cunha arma adornada cunha peza de limón, acordarase de todos aqueles que foron capaces de suprimirlle as palabras. Se cadra, ese día ata aprende a cantar en húngaro ou baila samba no Brasil, porque era aquel camiñante sen rumbo fixo.

*