Fe na relixión

As relixións gozan dunha gran importancia xa dende os primeiros documentos escritos que posuímos. A sociedade sempre estivo ligada a un Deus supremo, que serviu para dar resposta a moitas cuestións fundamentais: De onde somos? Onde imos? Mais tamén para que, por exemplo, na Grecia antiga tivesen explicacións para os fenómenos metereolóxicos. Se había tormenta debíase a que Zeus se encontraba enfadado. Evidentemente, coa ciencia, acháronse os elementos físicos da metereoloxía. O que podía parecer absurdo nos nosos tempos non o é tanto cando hoxe aínda vemos a algunhas persoas clamar a santa Bárbara para que cesen os tronos e os relámpagos.

Precisamente, a relixión católica non se afasta moito do vello politeísmo grego. Certo é que venden a idea de monoteísmo, mais cada localidade se consagra a un santo ao que se lle busca unha conexión co Deus todopoderoso. O mesmo sucedía cando Zeus mantiña relacións con múltiples mulleres das que saían heroes que permitían a cada lugar estar en conexión co Olimpo. Isto é unha cuestión fundamental para entender que a relixión, a pesar de ser vendida como algo unitario, está totalmente caracterizada polo contrario: a diversidade. E tanto é así que son varias as relixións que deixan á libre interpretación do crente os textos sacros. O problema vén cando só son uns poucos os que fan esa interpretación e a trasladan ao pobo raso como a única maneira posible de concordar coa relixión. Por exemplo, o Islam non é unha relixión violenta de por si; en cambio, existe unha rama fundamentalista que lanza constantemente a idea de que o obxectivo na terra é acabar cos "infieis".

E quen son os chamados "infieis"? Aqueles que cren noutros deuses diferente do seu. Pero pregunto eu: Estamos ante o mesmo Deus? Existe tal cousa? A resposta a ambas é unha cuestión de fe que deixo ao libre albedrío do lector. Non obstante, o que me chama a atención é que preto do 100% dos individuos refuxiámonos nun Deus, nunha forza superior ante as cuestións adversas. Xa a persoa pode ser máis ou menos crente (incluso atea) que recorre a aquilo intanxible para abordar os seus problemas graves. O porqué, dende o meu punto de vista, radica en que o individuo é un ser con medo por natureza, que como tal non pode vivir. Precisa un sitio na sociedade (é lóxico ao sermos seres sociais), pero esta non sempre ten respostas a todo. Esas cuestións transcendentais sempre nos teñen en vilo, o que se explica pola vella ansia humana de ser inmortais. Por esta razón, creo que as relixións (denomínense como se denominaren) sempre van ter un sitio entre o pobo, incluso naqueles países máis desenvolvidos e caracterizados pola desconfianza nas crenzas arraigadas da relixión. Seguramente as institucións queden desfasadas, o que é ata certo punto lóxico, pero a fe (sexa do tipo que for) manterase ata atoparmos algún día unha resposta a todo aquilo que tememos.

*