Brais e Xacobe

Brais e Xacobe eran dous rapaces dous rapaces que se descoñecían. Ambos contaban 22 anos e tiñan moza. Porén, as súas relacións eran diferentes. Brais tiña á súa moza totalmente namorada dende o ano e medio que empezaran a saír, mentres el só estaba con ela por cubrir ocos na súa vida. Gustáballe e o cariño por ela era evidente, mais a facilidade con que durmía con outras rapazas era abismal. Xacobe, en cambio, levaba xa cinco anos prendado da súa compañeira sentimental. Vivía por e para ela; nada tiña sentido se ela non estaba ao seu lado. Non obstante a ela isto non lle gustaba; non soportaba tanto agarimo e abusaba do amor do seu noivo.

Precisamente do poder que exercía sobre el xurdiu a ruptura das dúas relacións. Certamente non só diso, senón tamén doutro personaxe que aparecerá despois. A moza de Xacobe decidiu saír unha noite universitaria sen el (facíao moitas veces). Bebeu moito, quería sentirse libre das cadeas do cariño e as súas amigas axudábana nese sentido. Tanto así que lle presentaron un rapaz para ver se de aí saía algo interesante para comentar ao día seguinte no café. O candidato era un rapaz alto e atractivo e non tardou en engaloiar coa súa labia á noiva de Xacobe. Pero ese galán xa tiña parella, pese a que parecía non importarlle moito.

Tras unha longa noite, chegou o momento do bico. Xacobe durmía mentres a esencia da súa vida o esquecía. Pero non só se esquecía del, porque só ata pasadas unhas horas memorizou o nome do acompañante nocturno: nin Bruno, nin Breixo... era Brais. Pola mañá, antes de despedirse fixeron da cama "un ring de boxeo", como diría Sabina, e desexaron volver verse, aínda que con diferentes sensacións: a ela gustáralle moito; a el por ter alguén con quen gozar en calquera momento.

Esa mesma tarde volveu todo á normalidade. Ou case. Mentres Brais estaba coa súa parella como outro día calquera, Xacobe enteirabase por casualidade de que a súa moza estivera con outro. Sabía o seu nome pois lera unha mensaxe no móbil. Pediu explicacións e ela desculpouse sen apenas sentimento de culpabilidade. El aceptouno.

Nos meses que pasaron a noite de festa repetiuse. Brais continuaba a quedar coa moza de Xacobe, que nunca se chegou a enfadar por tal cousa malia que sabía á perfección que lle seguía sendo infiel. O seu amor superaba á raiba interior que tiña. Ata que un día ela o deixou. Díxolle que estaba con outro e que non sentía nada por el. De nada valeran nin valerán os seus esforzos
por manter o amor da súa parella vivo. Choroulle durante semanas, pero nada conseguiu.

Brais, polo seu lado, viviu o contrario a Xacobe. Deixou á súa namorada pola que nunca chegou a sentir nada real. Tras un mes no que se sentía só, empezou unha relación coa ex de Xacobe. Outra vez a historia se repetía para el: unha rapaza totalmente namorada e el que necesitaba encher o baleiro. Ela adorábao e encantáballe a súa vivacidade. Agora realmente se olvidara de Xacobe, que comezou a derramar bágoas na súa soidade. Así meses e meses. Nunca ningunha das rapazas que pasaron polos seus brazos conseguiron substituír o amor da súa vida a aínda que tivo posibilidades de iniciar novas relacións nunca quixo abandonar a esperanza de que ela volvese. Só, realmente só se quedou durante anos. Mais nunca máis só que a vida de Brais en compañía.

*