A batalla da fortaleza

Cada vez máis entendo que é tan importante o que se di nun texto como o que non aparece nel. Non só me refiro ao texto propiamente escrito, senón tamén ao oral, ao que falamos cada día. Todo o que contamos pasa necesariamente por unha selección, pola cal eliximos uns elementos que queremos resaltar e polos que decidimos que outros non merecen ser coñecidos polos receptores. Ás veces non é que non o merezan, mais preferimos que non os saiban.

Un lector ou ouvinte (que tamén pode pasar a ser receptor cando se trata dunha conversación) saberá ou non interpretar aquilo que non se di en función dos coñecementos que teña. Así ben, cando un profesor universitario, por exemplo, mostra a súa perspectiva sobre un tema é consciente de que só revela aquilo que lle interesa e faino, precisamente, para non desmontar a súa teoría. Evidentemente, hai profesores que destacan versións contrapostas, mais esta tamén é unha forma de posicionarse dese individuo, pois para a súa selección considera que se deben amosar todas as hipóteses posibles.

Nestas ideas andaba eu, cando de repente comezou a entrarme unha sensación de abatimento. "Que curta é a vida", pensaba. Os anos pasan, así como as cousas, sen darnos conta. Outras non tanto. Quedan por moito tempo, márcante cun ferro na cara e fan que a túa existencia quede condicionada a iso. Nós, en cambio, parece que vivimos empeñados en darlle importancia a aquilo que non o ten, complicarnos a vida sen necesidade e deixar que o tempo corra sen tentar vivir a vida.

Quizais por isto non teña ganas de que chegue o venres, que é o meu aniversario, e moito menos o xoves, que é un deses metais que se quecen no lume para marcar a miña cara. Un lume que me recordará ano tras ano o que non entendín ningún dos meus case 22 primeiros anos, ou que máis ben que comprendín demasiado tarde. Un lume que deixa un arrepentimento brutal e un estado de impotencia mesturado coa culpabilidade que pesará sobre o meu corpo per secula. Un lume que non será extinguido nunca por todas as bágoas verquidas: as da pena, as da vergoña, as do lamento... só unhas poucas da felicidade poderán acalmalo, mais non apagalo. Un lume maldito cargado de recordos, dos bos e dos malos; daquel primeiro da inocencia e daquel último que é imposible de datar, que posiblemente fose un "ata logo", ou quizais un "adeus". Nin o lembro. E con iso quéimome máis e máis.

Pero este lume é como o das deusas, sagrado. Nunca se vai apagar e ten que ser venerado. Claro que cada un lle rende culto á súa forma e eu fágoo crecendo antes de tempo, anticipándome ao que non debería para así poder evitar que o lume me abraxe por completo. Só un bo cortafogos permite que non se produza a máis que posible caída da fortaleza, construída sobre uns cimentos tan fraxis como son a sentimentalidade e a racionalidade humana. Ás veces cae por algún lado, mais levántase por outro. Unhas veces é destruída, con ou sen intención, por outros. Outras veces son eu mesmo, tamén con ou sen intención, que poño a proba a resistencia do empedrado que me recobre. Incluso o subconsciente aparece para aterrarme de medo ou para facerme vivir nun mundo inexistente. Case sempre perdo. Porén, é de nobres aceptar as derrotas e continuar a buscar os triunfos, que coa perseverancia van chegando.

Neste momento son un ser derrotado que conta coa mentalidade máis gañadora que é capaz. Sigo dicindo que non quero que chegue o venres, escoitar os parabéns de ninguén por máis que veñan co mellor dos sentimentos. E sóese dicir que cando algo non quere que chegue tende a aparecer antes de tempo. Quizais por iso o xoves veña antes que o venres. Un xoves que durará unha eternidade, máis de 24 horas. Durará 33 anos, nin máis nin menos. E eu aquí estarei unha vez máis buscando a miña frase enxeñosa para felicitar. Mais esta vez tamén buscarei esa frase que me felicite a min mesmo o venres se logro que non caía a fortaleza antes de tempo.

E agora podería volver atrás e eliminar todo, mais non quero, porque é tan importante o que dixen como o que non dixen.

*