Realidade ou ficción

Na entrada anterior comentaba que na literatura debe entrar de todo, dende realidade a ficción. Pero que fago eu? Realidade ou ficción? Prometinche respondelo e fareino narrando unha acción que talvez recordes.

Entrabas onte pola porta da miña casa. Levabamos tempo sen vernos, bastante. Ofrézote un vasiño de zume e unhas galletas que tiña sobre a mesa do salón, xusto ao lado dun caderno no que tomo varias notas sobre o proxecto no que estou traballando. Mentres vou á cociña vexo que o folleas e é entón cando me preguntas para quen é un dos poemas que leches. Dígoche que para ninguén, que foi unha construción realizada nun momento de inspiración. Pareces aceptalo e o único que comentas é que che gusta moito. Curioso como son, demándoche unha razón pola cal afirmas que che atrae a composición. Disme que "simplemente me gustaría que alguén me dixese iso algunha vez". Sen malicia algunha, menciono ao teu mozo para saber que che di el. Aseguras que el é romántico e cóntasme emocionada como o outro día fixestes seis meses e que che regalou unha carteira e unha camiseta. Alégrome; parece que por fin te vexo contenta.

Logo os papeis invírtense e es ti a que me pregunta a min polas miñas relacións. A contestación a de sempre "nada importante que contar". Nótoche, nese momento, desconfiada e non tardas en soltar que non o cres, que as poesías van dirixidas a alguén. Para ser máis exactos, queres que che diga que son para ti. Non. Sábelo. Así, pouco a pouco, vaste achegando a min. Acaríciasme para que che susurre que as palabras do papel son túas.

Non obstante, a historia repítese unha vez máis, como todas as anteriores. Non pretendo nada máis do que che dou. Bícoche, íspoche, lévoche á miña cama e acabouse. Pero onte semellou non acabar nunca. Querías que te abrazase. Fíxeno, mais cunha indiferenza temible. Mentres ti soñabas con poder dicir algún día que serei teu, eu pensaba nos vellos recordos, felices momentos efímeros aos que si volvería unha e outra vez. Ao igual que ti te enganas comigo, eu engánome a min mesmo. Nunca volve o pasado e quixese que eses enganos fosen como aquelas mentiras da infancia, cando era un pequeno neno inxenuo que era feliz sen saber nada do mundo, onde os problemas non existían para min.

Vesme cos ollos iluminados e pregúntasme en que penso. Non podo mentirte en máis ocasións. "Recordo o meu primeiro recordo", foi o que dixen. Estaba no berce, nevara na Cañiza e vía como os meus tres irmáns xogaban fóra. Eu saltaba tirándome contra a fiestra para estar con eles, pero non podía porque estaba enfermo. Despois a mente levoume a cando, con tres anos, derramaba auga nos enchufes para que a miña avoa quedase pegada e rirme a costa diso. Non quería facerlle dano; o que me lembra que contigo pasa algo semellante. Só pretendo pasarmo ben, así que te desexo o mellor e ti dismo por primeira vez: "Ámote". Tento explicarche que non podo mudar a miña forma de pensar e uns minutos despois vaste desolada. Síntoo na alma, pecho a porta e vou para o salón. Reflexiono no que me estou a converter e isto lévame á cociña a coller unha botella de xenebra e facerme un cubata. Bebo amargamente. Un, dous, tres... perdo a conta. É aí, como aqueles poetas da bohemia francesa, cando empezo a escribir algo que empeza así:

De tanto querer, de tanto odiar,
hoxe só podo querer e odiar a un ser
declarado unanimemente culpable:
EU!

*