Nos últimos meses non para de falarse da crise económica. O piar sobre o que se constrúe o capitalismo está ferido e, como é evidente, trasládase a todas as esferas sociais. Claro está que non afecta a todos por igual: hoxe hai máis ricos que antes da denominada "crise" por uns e "recesión" por outros; pero, sobre todo, hai moitos máis pobres.
Porén, non me interesa o máis mínimo falar das cuestións económicas. Diso xa se encargan outros señores. Porque o que realmente me importa é que por culpa disto son máis os individuos aos que se lles escapa das mans á felicidade; familias que sofren para poder dar aos seus fillos aquilo que necesitan. Iso non interesa a ninguén: é máis doado tapar a cabeza como a avestruz e pensar que as dificultades non existen.
Os problemas son moitos e diversos. Que un neno pequeno non poida durmir abrazado a un peluche é unha imaxe durísima. Que haxa persoas que teñan que pedir misericordia é triste. Que unha muller teña que prostituirse é matala. Que os inmigrantes sexan explotados e ameazados é inhumano. Que familias non poidan comer é inintelixible. Moitas, moitísimas, cousas son inxustas. E son inxustas porque en realidade poden mudarse; o problema é está no cumio do sistema, un sistema que se volveu totalmente tiránico. E, como ben dixo Albert Camus: "A tiranía totalitaria non se edifica sobre as virtudes dos totalitarios senón sobre as faltas dos demócratas". O pobo manda... se quere.
*
No hay comentarios:
Publicar un comentario