O outro día analizando a obra de Pessoa descubrín que o seu éxito, se xa é suficientemente grande, será maior co paso do tempo. Un autor capaz de mostrar as varias perspectivas existentes no ser humano é un autor que vai un paso máis alá, que traslada unha realidade que nunca é única, e que sempre pode ser interpretada de moitos modos.
Cervantes inaugurou tal cousa alá polo século XVII, pero sempre dentro da propia obra. Mais o que fai Pessoa é atomizarse, descubrir varias personalidades existentes dentro de si mesmo e que leva a que os seus propios títulos se distingan en función de se quen escribe a obra é o Pessoa ortónimo, os seus heterónimos ou algún dos seus semi-heterónimos. Leva esta idea ata o extremo, algo que apaxoiaría a Bazthín. Este foi o primeiro en falar das diferentes caras que temos os homes e as diferentes formas de falar segundo a situación en que nos atopemos.
Somos un e somos moitos. Porén, o peculiar en Pessoa é que di que el está formado por varios individuos e non por un só. Chama a atención que nesa fragmentación falte sentimentalidade amorosa, o que dende o meu punto de vista reduce parte da grandiosidade pessoana. E non só iso, senón que a forma intelectualizada de entender a poesía conleva a ausencia de humanidade nas persoas. Son os meus únicos peros posibles. Non obstante, estou completamente seguro de que este autor seguirá medrando máis e máis.
*
O multiperspectivismo é unha das maiores grandezas da literatura. E a literatura un dos refuxios para o tempo da crise. E a crise, algo que non é novo.
ResponderEliminarPásao ben por eses países fríos ;)