A chuvia máxica: Santiago

Cando collín aquel bus o mércores, xa sabía que a felicidade que me ía envolver durante os días que estivese en Santiago. Saín nervioso por volver a miña cidade, porque se algunha cidade podo considerar como tal esa é Compostela. O bus parecía non avanzar nas miñas ansias de chegada, pero como se dunha conexión existente entre alma e Galicia, tiven a sorte de me quedar durmido en canto entrei no país.

Ao espertarme, pensei que xa era o meu destino. Porén tería que esperar ainda dúas horas. Non pasaba nada: volvía estar na casa. Montei novamente no bus e aí si que a emoción me creaba uns nervos tremendos. Unha hora, media hora, dez minutos... e arribo por fin. Baixo do bus espectante. Estaba chovendo, mais iso era o de menos. Apetecíame mollarme, empaparme novamente, como se dunha chuvia purificante se tratase. Baixo Vite e todo me resulta familiar. O tempo non pasara, porque ancleime na cidade dos meus soños. Paso por diante das miñas facultades, representación da modernidade e preciosidade unha, e o dun edificio totalmente austero a outra. O primeiro que se me pasa pola cabeza é con cal me sinto máis identificado. Creo que o tempo de estadía en cada unha non importou para a elección despois de saber o que realmente penso.

Finalmente, vexo logo dun tempiño a unha persoa moi especial. Iso vólveme realzar o sentimento de que Santiago é a miña cidade. Falo con el e quedo para máis tarde. El dotarame dun teito, previo paso por algúns locais. Pecho a porta de saída e novamente a camiñar baixo a chuvia. Como antigamente, non sei como mas apaño para ir sen nada e mollarme tan pouco. Volvendo ao tema, retomo o camiño que durante catro nos fixen tantas veces: saio das facultades e á dereita encóntrase o Auditorio de Galicia, con xente refuxiada baixo os seus soportais. Paso os xardíns do Campus e chego a Pelamios, rúa que todo o mundo odia porque no seu final ten unha costa que, como diría a miña avoa, tira de peito. O mércores, ao contrario que en anteriores ocasións, gustábame. De feito, debín bater un récord en tempo de ascenso, que se debe sen ningún tipo de dúbida ás ganas que tiña de cear ese kebap con outras dúas persoas ás que aprezo un montonazo. Ao chegar ao cruce de medicina, miro a un lado e a outro xa que para cruzar alí case sempre trae tela. Xa avistaba a catedral e a súa praza do Obradoiro, con esas gotas que caían e aínda a facían máis fermosa. Deleito a vista con tal monumento e xa estou na rúa do Franco, esa na que seguramente nunca chegue a cear nin comer. Sempre tan preparada para os visitantes da cidade... Así, corro practicamente ata chegar á praza do Toural. E alí están.

Pasara só unha hora dende que chegara. Parecía un neno pequeno cunha lambetada. Agora xa me volve quedar lonxe ese lugar máxico, mais sei que sempre unha gran parte da miña alma residirá alí.

*